Восеньскія буракі на дарозе

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

Буракі — гэта складовая частка нашага менталітэту. У расіян — „яблоки на снегу”, у нас — „буракі на дарозе”. Песенны шлягер з тэкстам кшталту „Буракі на дарозе я збіраць ужо не ў змозе” прыйшоўся б зусім дарэчы. Нават галоўным трэнерам футбольнай дружыны краіны хацелі паставіць Леаніда Бурака, настолькі пасавала б хлопцам у чырвона-зялёных кашульках асоба з такім прозвішчам.

Буракі на дарозе — гэта рэальны стан беларускай гаспадаркі. Нават дзяржаўныя мас-медыі, інфармацыя ў якіх жорстка фільтруецца і цэнзаруецца, паведаміла: зношанасць аўтатранспарту па перавозцы людзей дасягнула 70 адсоткаў. Што ўжо казаць пра калгасную сельскагаспадарчую тэхніку. У большасці раёнаў яна дабітая ўшчэнт, што б не „баранавалі” дыктары пра вялікі тыгравы скок айчыннай эканомікі і слаўныя перамогі на палях. Буракі, паводле дзяржаўнай ідэалогіі — гэта другая стратэгічная (ні больш, ні менш) агракультура пасля бульбы. Рапарты пра бліскучыя поспехі буракаводаў у дзяржаўных газетах стракацяць клічнымі знакамі, шчодра перасыпаны лічбамі, якія мусяць уражваць ураджаем і натхняць...