Веліч былога горада Ялоўкі

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

У Шымках на аўтобус сядае васьмёра пасажыраў, у паловы з іх першая група інваліднасці; напраўляюцца ў касцёл. У Залешанах дасядаецца яшчэ роўна дваццаць пасажыраў — амаль усе з першай групай інваліднасці...

З Залешан у Ялоўку пяць кіламетраў жвіроўкі, галоўным чынам між маладняку. У Ялоўку аўтобус увозіць туман пылу, уязджае на брукаваную вуліцу, каб той пыл крыху з сябе паабтрасаць.

У Ялоўцы аўтобусны народ напраўляецца ў касцёл, я — у супрацьлеглым напрамку, па асфальтавай шашы. І таксама даходжу да касцёла, а дакладней — да касцельных руін. Побач мужчына на мыліцах, прыйшоў з недалёкага Дома сацыяльнай апекі. Крыху распытваю яго пра зруйнаваны храм. Веды ў яго на гэты конт даволі агульныя, але кідае мне і цікавінку: калі гэты касцёл у час вайны разбурылі адступаючыя немцы, пробашч памёр у некалькі дзён пасля гэтага няшчасця; пахаваны ён на недалёкіх старых каталіцкіх могілках.

Заходжу і на згаданыя могілкі. Відаць там дбайнасць нашчадкаў пра памяць аб продках. І відаць, што суб’ектыўная памяць майго нядаўняга размоўцы не супадае з памяццю парафіян, запісанай на помніку: згаданы ксёндз Картановіч сапраўды памёр тыдзень пасля... выбуху другой сусветнай вайны...