Ніва № 41 (2578), 9 кастрычніка 2005 г.

Памяці Дзімы Кісяля

Яўген ВАПА

У панядзелак раніцай нечакана прагучала ў нашай рэдакцыі балючая навіна — у Гродне памёр Дзіма Кісель, мой шматгадовы сябра, а таксама наш ніўскі карэспандэнт. Пішу гэтыя словы, а вобразы мінулага мігцяць перад вачыма. Толькі сэрца адзываецца з нейкім болем: колькі яшчэ перад намі зламаных жыццяў, складзеных як ахвяры бязмежнай веры ў незалежную і беларускую Айчыну. Зміцер Кісель сваім жыццём, сваімі дзеяннямі праявіў сябе сярод тых першых людзей у Беларусі ў палове васьмідзесятых гадоў, якія выступілі супраць камунізму, за незалежнасць. У адрозненні ад змагароў вясковага паходжання, паходзіў ён з аўтэнтычнай беларускай інтэлігенцыі. Ягоныя бацька і маці былі настаўнікамі, якія адпакутавалі ў сталінскіх лагерах за раскідванне беларускіх лістовак у пасляваенным Гродне. І гэта вызначыла лёс Дзімы. Ён сваім жыццём і дзейнасцю, здаецца, хацеў даказаць, таксама і перад бацькамі, што дадзенае яму адно жыццё ён пражыве для Беларусі. Калі мы пазнаёміліся ў палове 1980-х, дык адразу пагадзіліся ў адным самым важным. Нягледзячы тады яшчэ на жалезны занавес, мы сцвердзілі, што беларусы Беласточчыны і Гродзеншчыны наканаваны на ўзаемасупрацоўніцтва, дапамогу, сяброўства. Дадзенае тады слова Дзіма стрымаў. Гэта ён убіваў у мазгі савецкім людзям, што ёсць на гэтым свеце беларусы Беласточчыны, пра якіх трэба памятаць. То па ініцыятыве Дзімы ладзіўся першы абмен паміж незалежнымі моладзевымі беларускімі асяродкамі Гродна, Беластока і Варшавы, першае адкрыванне намі Беларусі ў канцы васьмідзесятых з дапамогай светлай памяці прафесара Міхася Ткачова. Кожны, хто з Беласточчыны ехаў у Беларусь цераз Гродна, не мог не абмінуць кватэры Дзімы і ягоных бацькоў...

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF