Wall Street у Кузніцы

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

— Пан, сигарет, водки не надо?

Калі сходзіць з перонаў праз пачакальню, залатавусныя „жэншчыны” напрошваюцца сваім таварам у сенцах вакзала. Калі праходзіць побач будынка станцыі, яны ачапляюць прыбылага ўздоўж яго сцен, цягнучыся за ім быццам хвост каметы. Шанцуе нямногім, таму большасць „камерсантак” праходзіць бліжэй пералётнай вуліцы, чакаючы свайго дабрадзея, быццам песеннага казака ад Дунаю.

Калі такі з’яўляецца, навалам бягуць за ім, быццам куры за пеўнем, усхвалявана чакаючы, што ён клюне.

— Толькі „Фёдараў”, — крыху высакамерна аб’яўляе сваю пастанову.

— А „Пятроў”? — трывожацца натоўпшчыцы.

— Пра гэта мне трэба было б пазваніць, распытацца.

— Калі будзеце, пан, званіць?

— Можа заўтра.

— ?!

— Сёння толькі „Фёдараў”!

Шчаслівенькія, якім клюнулася такое зярнятка, падаюцца за дабрадзеем з тратуара за сценку крамы. Тыя, якім не пашанцавала, падаюцца таксама туды з усё тлеючай надзеяй на нейкую адмену рашэння. Але адна перапыняе іх...