Вёска ў пашчы пушчы

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Між ніў шмат аблагоў, якія выносяць на сонечнае святло свае выдатна захаваныя зёлкі. Здараюцца апусцелыя прысаддзі, што асталіся пасля пакінутых у іх цэнтры сяліб. Палі перамяжоўваюцца з лясамі рознай старасці — шматпакаленных, якія паступова выцясняюць з мясцовага краявіду шматпакаленныя сем’і. Наступ лясоў паказвае своеасаблівым чынам адступленне з гэтай тэрыторыі людзей. І чым далей ад гміннага цэнтра, тым шчыльней лес прытуляецца да дарогі, часам ахінаючы яе нават з нябеснага боку і ў падарожніка складваецца ўражане нейкага ўрачыстага сцэнічнага афармлення, быццам у раслінным тунелі. Чысты прыродны водар ад таго багацця расліннага свету прыводзіць на думку пахі нейкай кухні асаблівага духовага рэстарана. Цывілізацыйная цішыня прыдае ў такіх момантах адчуванне ашчасліўленасці, быццам у раю. У думках нават кранаю рэбры, ці каторае з іх не фемінізуецца...