Тры Крыначкі

Ганна КАНДРАЦЮК

— Kierowniczko, ale ja dookola jade, — папярэдзіў мяне хрыпучым голасам кіроўца.

— То яшчэ і лепш!

Дзядзька паглядзеў на мяне як на дурня, але нічога не сказаў. Каб усё было ясна — я была адзіным у яго пасажырам!

— Людзі не маюць грошай каб кругом ездзіць, — чую пра прычыну бязлюддзя. Праўда, білет тут даражэйшы ў два разы, як па простай трасе. Іншая рэч — сёння, у дзень пасля праваслаўнага Яна, за трыццаць градусаў гарачыні. З-за надвор’я ўжо на пачатку дарогі апанаваў мяне сонны настрой. Здавалася, яшчэ хвілінка і адплыву разам з сонным краявідам. У такой духаце чалавек марыць адно пра ваду.

Раптам... у чыстым полі мігаціць каляровы натоўп. Гэта ўрочышча Крыначка ў Кнарыдах. Сёння там богаслужэнне. На прыпынку таксама выстойвае хмара цётак. Усе апранутыя па „адпустоваму”. Каля мяне прысядаюць дзве бабулі: адна ў зялёнай спадніцы і ружовай блузцы, другая ў фіялетавай сукенцы ў жоўтыя гарошкі, у чырвонай камізэльцы ды зялёнай хустцы. Амаль як на карцінах Малгажаты Дмітрук — якраз і пераязджаем побач зямлі яе продкаў...

Аўтобус напаўняецца не адно колерамі, але і сакавітай мовай. Усе размаўляюць па-свойму. У руках бабуль бутэлькі са свянцонай вадой з Крыначкі...