Пакаленне „Басовішча”?

— У гэтым годзе 16-ы выпуск Фестывалю — дастаткова часу, каб ад малога ўзрасло новае пакаленне слухачоў. Ёсць на „Басовішчы” асобы, для якіх Фестываль існуе „ад заўсёды”?

— Такія людзі ёсць. Мабыць, некаторым думаецца, што яны не ўмеюць на Фестывалі стварыць адпаведнай атмасферы. Праўда аднак такая, што сярод публікі, побач людзей, якія стваралі імпрэзу — сёння ім за трыццаць і сорак — ёсць людзі, якім па пятнаццаць-шаснаццаць. І ўсе яны добра гуляюць. Гэта і гімназісты, і ліцэісты, і студэнты — сярод іх не толькі дзеці заснавальнікаў „Басовішча” (іхняя зацікаўленасць беларускай музыкай самазразумелая), але і моладзь, якая сама па сабе цікавіцца беларускім рокам. Яшчэ іншую групу публікі складаюць сем’і — бацькі з дзеткамі...

— А то мілая традыцыя, так яно збольшага і пачыналася, што ў Барык людзі прыходзілі цэлымі сем’ямі...

— Гэта вельмі істотнае, бо хтосьці можа даказваць, што на такі фестываль, дзе натоўп маладых людзей, у якіх розныя свае думкі, небяспечна пускаць дзяцей. А вось на „Басовішча”, насуперак такому погляду, прыбываюць і цэлыя сем’і ды яны таксама знаходзяць сваё месца.

— Ілона, а Ты калі ўпершыню з’явілася на „Басовішчы”? Раскажаш пра гэта?

— Даволі позна. Да таго часу, калі я першы раз паехала на „Басовішча”, на кожным яго выпуску пабывалі браты маёй мамы, якія і расказвалі ёй пра Фестываль. З расказаў тых мама зрабіла вывад, што дзяўчына, якой не споўнілася 18 гадоў, не павінна адна ехаць у Гарадок...