На поўначы Еўрасаюза

Міра ЛУКША

Пан Весё жыве пад Гальмштадам, у правінцыі Галяндыя, практычна ў вёсцы, у Швецыі ўжо трыццаць гадоў. Паланіст-пенсіянер. Жонка маладая, шлюб узялі, калі яшчэ Еўропа не была супольная, каб дзеўка атрымала грамадзянства. Але неяк ужыліся разам, ужо сем гадоў, і не думае пакідаць яго кабета, хоць старэйшы. Усё на яе апісаў, бо не мае на каго. Пан Весё спавядаецца мне якраз, а шукаем мы ягоную чорную торбу, якую ўсё забываецца. Пана Веся мусім пільнаваць усе, а перш за ўсё пані Сільвія, пілотка аўтобуса „Бальтыкі”. Пан Весё едзе з Сіцыліі, дзе баляваў. „Шведы любяць цёплы край, намерзшыся, тлумачыць пан Весё. Бач, колькі іх пагінула ў час цунамі, а краіна, такая апякунчая, бы пра іх забылася. Усе сваіх пазабіралі, а апошнія скандынавы блукалі, не ведаючы, чаму іхная багатая айчына не шукае кожнага з іх паасобку. Колькі ж іх усіх разам — ледзь 8-9 мільёнаў, кожнага можна палічыць, на такой прасторы. Кожнага ўпільнаваць. Ашчадныя, кажа пан Весё, бо скупыя. А куды панна едзе? У Кунгсбаку? У гэтую мясціну багацеяў? Не на працу? Адно на месяц? У адпачынак? Тут пан Весё К. аглядае мяне ад галавы да пят запухлымі вачыма (нядаўна плакаў ад верша Анатоля Сыса, які яму я пераклала ў казіно на пароме, і намерваўся Сысоў зборнік паціху свіснуць, сабе забраць дахаты, хоць па-беларуску, значыць, па-вітрыску, ён ні гу-гу). А еду, еду лячыцца спосабамі неканвенцыянальнай медыцыны. Ну ты даеш! Пан Весё ўзіраецца на мой студэнцкі выгляд: ого! Мабыць, я неяк прытвараюся, а сама грашавітая, альбо мае знаёмыя, якія запрасілі мяне от так сабе, надта ж багатыя людзі...