Песні, якія прыходзіцца

— Вы першы раз на Беласточчыне?

— Першы раз. Мне спадабалася ў вашым краю. Буду ўсім гаварыць, што ў вас гасцінныя ды прыстойныя людзі.

— Ці часта выступаеце на „гарадской” сцэне?

— Я ўсё спявала ў прыкалгасным клубе ў Крыўлянах — гэта кіламетр ад нашых Гарэлак. Як спявала? Як людзі прасілі, то выходзіла на сцэну і спявала ім. Усялякія песні. Найчасцей ваенныя, або жартоўныя. А як я папала на гарадскую сцэну? Загадчыцы клуба загадалі ехаць у Жабінку і там заспяваць дажынкавую песню. І яна прыйшла да мяне і просіць: Гаврыіловна, ну заспівайтэ вы дожыночну. — Ну, добрэ, заспіваю!

І я заспявала ім, і расказала яшчэ легенду пра хлеб. Пасля мяне заўсёды ўжо запрашалі. І пыталі яе (загадчыцу Дома культуры — Г. К.) адкуль яна ўзяла такую зорку?

— Якія песні Вы найбольш любіце?

— Такія песні люблю, якія прыходзіцца. Калі вяселле, дык вясельныя спяваю, калі хрэсьбіны — хрысцінныя, сенаванне — сенакосныя. А як жніво — ужо прэдсэдацель прыедзе і мы там зажынаем, дык старшыню трэба перавязаць крутэлём, я перэвяслачка гожае зраблю, перавяжу яго і бласлаўлю-прыпяваю: Дарую господару злотый час,/ Што б зобраў нывоньку в добры час./ І коб наш господар быў здоровы,/ як гэты пас золоты,/ а коб быў вэсёлы,/ як цвіток луговы.

Праўда ён выпіраўся, казаў: — „Это, Марыя, прошлое!” А я — не, не прошлае, а нам, старшыня, трэба за песню на зажынкі. І ён даваў. І парася выпіша, і на гарэлку грошы даваў. Мы, праўда, зажынак не спраўлялі, толькі ўжо як усё пажалі, рабілі „дажынкі”...