Страшныя гомасексуалісты

Мікола ВАЎРАНЮК

— Сынок, ці ты апранаеш касцюмы ад Армані? Не. А мо ходзіш у пантофлях Гучы? Таксама не. Як чую, не ўжываеш таксама парфумаў Шанэль. Значыць, не перажывай, ніякі ты не гей, а проста педэраст.

Розніца, аднак, тут не такая відавочная. І не зводзіцца яна адно да таўшчыні кашалька. Прытым скарыстанае слова больш гаворыць не пра таго, каго называюць, а пра таго, хто называе.

Там, дзе прыжылося англійскае слова гей, дзе стала яно нармальным, пазбаўленым ацэнкі, ніякаму бурмістру не прыйдзе ў галаву забараняць зборы, парады, шэсці гомасексуалістаў. Ды і тыя акцыі маюць хутчэй за ўсё характар фестывалю радасці, забавы, а не дэманстрацыі ў справе. Там, дзе ў адносінах да іншай сексуальнай арыентацыі дамінуюць вульгарызмы, якія абазначаюць неталерантнасць, пагарду, усё яшчэ далёка да ідэалаў свабоды, роўнасці, братэрства.

Здзівіў мяне нядаўна на гэтай палосцы Уладзімір Хільмановіч, які ў слове-пашане адышоўшаму папу рымскаму падзякаваў яму за непрымірымасць да розных сённяшніх вычварэнняў, у тым гомасексуалізму — брыдоты, якая нішчыць свет. Што яны табе, Валодзя, зрабілі, чым заеліся, што з безлічы папскіх навучанняў ты запамятаў якраз гэтыя словы? Няўжо ў сённяшняй сітуацыі Беларусі найважнейшая праблема — гомасексуалісты? То ж яны ў Гродне могуць толькі памарыць нават пра такую талерантнасць як у Варшаве прэзідэнта Качынскага...