Ніва № 23 (2560), 5 чэрвеня 2005 г.

Свет Тут, свет Там

Анна ЛУШЫНСКАЯ

Як калісьці ў сваёй кнізе пісаў Ежы Пільх, былі тэорыі, што на жыццё складаецца некалькі думак, некалькі жанчын, некалькі кнігаў і таксама некалькі падарожжаў. Я ад сябе дадам, што калі мы змяняем месца нашага побыту, праходзім нейкі новы этап, уваходзім у пэўным сэнсе ў новую рэчаіснасць. Вось, за кожным разам, калі штось нас спатыкае, думаем, што гэта ГЭТАЯ думка, ГЭТАЯ жанчына (што Вы на тое, панове?), кніга, падарожжа і г.д. Аднак, калі часта маем такое ўражанне, гэта абазначае, што проста нашае жыццё... сапраўды цікавае! Каб было яшчэ больш цікавае — часам трэба яму ў гэтым дапамагчы. І пра тое хачу Вам, дарагія студэнты (і не толькі), расказаць як студэнтка першага курса этналогіі Універсітэта Мікалая Каперніка ў Торуні.

Дваццаць гадоў я жыла ў вёсцы побач Беластока; дзіцячы садок, абедзве школы, у якіх вучылася, царква, бібліятэка, стаматолаг і крама, у якой я штодзень купляла хлеб ці газету — усё ж гэта было ў Беластоку. Нялёгка быць праваслаўным на мяжы праваслаўя ў Польшчы, на мяжы прысутнасці гаворак побач ракі Нарвы, дзе людзі на маю Маму кажуць не Вера, як яе ахрысцілі, але Веся. Цяжка было знайсці ў сваім характары настолькі актыўных пунктаў, перайсці многа размоваў і пабачыць многа, каб калісьці раз і моцна сказаць сабе: „Я — беларуска”. Не здзіўлюся (?), калі адзінымі беларусамі ў маёй гміне, а прынамсі ў трох-пяці навакольных вёсках, былі б мая сям’я і сям’я ўсім нам вядомага Вячаслава Харужага, які з’яўляецца маім суседам. А можа проста перабольшваю праблему...

поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF