„Там по маёвуй росі”

— Музей малой айчыны ў Студзіводах нефармальна дзейнічае ўжо 15 гадоў. Адкуль узялася ідэя яго стварэння?

— Спачатку было зацікаўленне гісторыяй свайго роду. Уздзеянне на стварэнне музея мелі расказы дзеда, бабулі і маіх дзядзькоў. Дом Кандрацюкоў, у якім жыла мая бабуля, стаў зародышам нашага музея. У другой палове васьмідзесятых гадоў у гэтым доме знаходзілася пачатковае месца сустрэч моладзі, што выступала ў тэатры паэзіі „Парнас”, якім кіраваў Ян Мордань. Тут, у Студзіводах, пачыналіся рэйды беларускіх вучняў. Пасля ў працы музея памагалі людзі з Брацтва праваслаўнай моладзі. У 2000 годзе мы сталі фармальна дзейнічаць як Аб’яднанне „Музей малой айчыны ў Студзіводах”.

— Ці зараз ёсць падтрымка музею з боку беларускіх арганізацый або мясцовага насельніцтва?

— Найлепшая падтрымка — зацікаўленне нашай дзейнасцю. Калі людзі прыязджаюць да нас, тэлефануюць і просяць дапамогі, калі ёсць зацікаўленне нашай работай, то ёсць ахвота працаваць. Вялікае значэнне ў будове музея мелі Беларускі саюз і ягоны старшыня Яўген Вапа. Ён мае здольнасці заўважаць ідэі, якія могуць даць плён і стараецца падтрымліваць іх. Выступалі мы супольна з Яўгенам Вапам за дапамогай нашаму музею. Беларускі саюз падтрымліваў ідэю этнаграфічных летнікаў, плёнам якіх было выданне „Падляшскага спеўніка” і іншыя нашы праекты. Важнай падтрымкай для нашай дзейнасці былі малыя гранты Цэнтра грамадзянскай адукацыі Польшча-Беларусь...