Царкве быць з народам

„Ніва”: — Ці пражываючы ў дзяцінстве ў Алексічах, што каля Заблудава, Вы былі свядомы слаўнай гісторыі гэтага мястэчка?

Антон Мірановіч: — У нашым доме заўсёды былі жывымі беларускія традыцыі. Бабуля Дамініка цудоўна ведала гісторыю нашых зямель і магла цэлымі днямі распавядаць пра мінулае мне і майму брату Жэніку (Яўгену Мірановічу, таксама прафесару гісторыі). Былі там і аповесці аб Заблудаве, Пяценцы ды іншых царкоўных прыходах. На жаль, ні ў пачатковай, ні ў сярэдняй школах не мог я нічога даведацца пра нашу гісторыю.

— Таму вырашылі стаць гісторыкам?

— Пасля заканчэння пачатковай школы бацькі бачылі мяне як чалавека з канкрэтнай прафесіяй. Паслалі вучыцца ў беластоцкі механічны тэхнікум. Але ў сярэдняй школе я зразумеў, што не быць мне інжынерам. Паступіў я на гісторыю на філіяле Варшаўскага універсітэта ў Беластоку. Тады распачатая прыгода з гісторыяй працягваецца і па сённяшні дзень.

— Спадар прафесар, Вы з’яўляецеся гісторыкам Праваслаўнай царквы. Ці не баіцеся, што Вашая заангажаванасць у рэлігійна-грамадскае жыццё нейкім чынам уздзейнічае на гістарычны аб’ектывізм?

— Безумоўна ёсць той фактар, што я — праваслаўны беларус і гляджу на гісторыю вачыма майго народа. Але мне здаецца, што мой погляд бліжэйшы аб’ектыўнасці чымсьці погляды гісторыкаў з каталіцкіх кругоў. Пра мінулае Царквы я пішу на аснове крыніц. Паказваюць яны выразна сувязь праваслаўя з беларускім народам. Царква стагоддзямі фарміравала рэлігійную і нацыянальную свядомасць нашых продкаў. Уплывы іншых рэлігій былі намнога меншымі сярод беларусаў і скіраванымі да вузейшых кругоў грамадства...