Радасць велікоднай раніцы

Міхал МІНЦЭВІЧ

„Я жыву і вы жыць будзеце” — чытаем у Евангеллі ад Іаана. Калі Ісус паміраў на крыжы, усе, што Яго ведалі, а асабліва вучні, засумавалі. Яны баяліся, што іх можа напаткаць такі ж самы лёс. Хаця Ісус гаварыў ім, што Бог уваскрэсіць Яго ў трэці дзень, цяпер аднак, збалелыя, яны пра гэта забылі. Вечарам склалі Ягонае цела ў высечаную ў скале пячору, а да ўваходу прывалілі вялікі камень. Думалі, што Ісус назаўсёды памёр і засумавалі, бо развеялася надзея, якую звязвалі з Ім. Хто не шануе слоў Ісуса, не мае ніякай надзеі.

Божыя планы былі іншыя. Калі жанчыны Саламія, Марыя і Марыя Магдаліна прыйшлі да Ягонай магілы, убачылі яе адкрытую і пустую. У пячоры ўбачылі яны апранутага ў белае анёла, які сказаў ім: „Не бойцеся! Бо я ведаю, што вы шукаеце Ісуса крыжаванага. Яго тут няма. Ён уваскрэс, як і сказаў. Падыдзіце і зірніце на месца, дзе ляжаў Гасподзь. Ідзіце хутчэй і накажыце Яго вучням, што Ён уваскрэс з мёртвых”. Са страхам і радасцю ўспрынялі яны перамогу Хрыста над грэхам і смерцю. Пасля, праз 40 дзён, на Ушэсце, Бог узяў Яго туды, адкуль прыйшоў, да Сябе, у неба, у вечнасць. Усе паміраюць, але Ісус перамог смерць...