Адышоў Ян Павел II (1920-2005)

Мацей ХАЛАДОЎСКІ

Раней, рыхтуючы спецыяльны ўкладыш у газету з гэтай нагоды папрасіў я ў Сакрата Яновіча спісаць свае роздумы аб папе і дыялогу паміж хрысціянамі. Меў ён на гэта вельмі мала часу. Аднак, справіўся. Быццам бы думкі на „зададзеную” яму тэму меў даўно ён ужо складзеныя, можа, ужо тады, калі разам з Лявонам Тарасэвічам былі прыняты папам у Ватыкане. Ягоныя развагі аб Святым Айцу і ідэі экуменізму, а асабліва аб магчымасці збліжэння праваслаўя і каталіцызму завяршалі актуальныя нават цяпер, пасля суботняй смерці Яна Паўла ІІ, словы: „А на ўласным, вось, беластоцкім панадворку марыцца мне прынамсі вяртанне да рыцарскасці, таго гожага прынцыпу пашаны для слабейшага. А ў справе любові да чалавека — прыйдзецца нам, аднак, пачакаць”.

У тое 10 чэрвеня ў Даргічыне меў я ў памяці тыя два сказы, калі Ян Павел ІІ у прысутнасці паломнікаў таксама і з Беларусі ды Украіны, мітрапаліта Савы і кіраўнікоў іншых Цэркваў у Польшчы вяшчаў: „Хай тады любоў будуе масты паміж тымі берагамі і заахвочвае нас чыніць усё, што толькі магчымае. Хай узаемная любоў і мілаванне праўды будуць адказам на існуючыя цяжкасці і час ад часу ўзнікаючыя напружанні”...