Ніва № 12 (2549), 20 сакавіка 2005 г.

Зіма на граніцы

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Адрэзак Усходняй сцяны, што расцягваецца між Нарвай і Бобрай, зачароўвае сваёй адметнай прыгажосцю. Каго можа захапляць праслаўленая Белавежская пушча, каго роўнаслаўная даліна Нарвы і Бобры, але ціхая Сакольшчына таксама на свой лад прывабная. Апынуўшыся ў марозны дзень у Бабіках я не мог супрацівіцца нейкай унутранай сіле, што цягнула мяне ўглыб белых бугаркаватых краявідаў.

Надумаў я прайсціся ў прылягаючыя да дзяржаўнай мяжы Мінкоўцы. На карце найкарацейшая дарога ў гэту вёску адыходзіць зараз за Бабікамі ад дарогі ва Уснар. Маючы ў памяці пагаворку, што язык да Кіева давядзе, я ўпэўніўся яшчэ ў мясцовых людзей пра задуманы мною шлях; яны дадалі, што так будзе 3-4 кіламетры. Так я зайшоў за пяць кіламетраў ва Уснар, які ў такой сітуацыі аказаўся мне тупіком. Пра свой клопат сказаў я вяскоўцу, што выйшаў на вуліцу.

— Трэба было, выйшаўшы з Бабік, павярнуць на Высранку, — асвядоміў ён мяне.

— А з Уснара іншай дарогі ў Мінкоўцы не будзе?

— Ёсць зараз за жвіроўняй, мы па ёй у касцёл ездзім.

За згаданай жвіроўняй сапраўды было відаць абрыс дарогі, толькі роўненька зацягнуты глыбокім снежным насцілам. Давялося мне, быццам Напалеону пад Масквой, таптаць натаптаны ўжо снег...

(...)