Ніва № 12 (2549), 20 сакавіка 2005 г.
Дама сярод халопаўСакрат ЯНОВІЧСкажыце дзевятнаццацігадовай даме Наталлі Лемеш, што я, Сакрат Яновіч, хачу быць яе рыцарам! Хай хоць Дон Кіхотам з... Крынак. Наваяваўшыся за свой век з ветракамі, гатоў я цяпер рушыць у апошнюю атаку, каб падняць на піку тлустага беларускага дурня; даме не выпадае кавалерыйская атака, але ў гісторыі Беларусі ведаем пра паўстанцкага палкоўніка Эмілію Плятэр.Спадарыня Наталля прынялася вывесці беларускую мову з хатняе заглушанасці на публіку, пачынаючы з Гайнаўкі. Маючы за сабою калядны Закон аб нацыянальных меншасцях і этнічных мовах. Праўда пра гэты польскі Закон такая, што ён у нічым ды нікога не прымушае, не мае моцы абавязковага права. Дае толькі магчымасць раўнапраўна з польшчынай карыстацца беларушчынай у тых гмінах, мястэчках, у якіх жывых беларусаў не менш чымсьці дваццаць працэнтаў ад усяго насельніцтва. Гэты нарматыўны акт зацвердзіў прэзідэнт Польшчы; радасці ад таго сярод нашых людзей не відаць. Зрэшты, не чулася і ад дзеячаў хаця б спадзяванку, што беларускі народ Беласточчыны выйдзе — „шчыльнымі радамі” — з карнавальнымі шэсцямі, над якімі залунаюць транспаранты „Жыве беларуская мова!”. Або: „Не пакінем Цябе, родная!” І вось чытаючы сённячы ў масавай „Gazecie Wyborczej”, што беларуска з прыбелавежскай бацькаўшчыны прысягнулася сама перад сабою арганізаваць змаганне за тое, каб землякам хацелася адчуваць высокі гонар за айчынную мову, узвысіць яе да раўні з польскай. Прызнаюся: мала не заплакаў я ад раптоўнае шчаслівасці!.. (...)
|