Ніва № 11 (2548), 13 сакавіка 2005 г.

Няздольныя аб’яднацца

Зміцер КІСЕЛЬ

Украінская «аранжавая» рэвалюцыя дала новы штуршок для актывізацыі беларускай апазіцыі. Ужо два месяцы палітыкі аналізуюць вопыт паўднёвых суседзяў, шмат хто ездзіў на «Майдан Незалежнасці» і дзеліцца сваімі ўражаннямі. Усе разважаюць, чаго не дастае беларусам і што неабходна зрабіць, каб нарэшце дэмакратыя перамагла на Беларусі. Аднак пакуль ніхто з тых, хто прэтэндуе на ролю правадыра народа да шчасця, не заўважае (дакладней упарта не хоча заўважаць) таго, без чаго ніякія змены на Беларусі да нармальнасці немагчымы. Таго, што заўважыў народны паэт Ніл Гілевіч. «Паперадзе ўсіх апазіцыйных сіл — у сэрцах, у думках і ў калонах пад бел-чырвона-белымі — павінна ісці Беларусь, а не „Избирите меня, и я вам дам такую жизнь!..” Адзін ужо даў».

Гэта словы з артыкула Ніла Гілевіча «За што змагаемся?», які быў надрукаваны 14 студзеня ў «Народнай волі» — газеце, якая па сутнасці засталася адзіным масавым незалежным выданнем на Беларусі (калі тыраж у няпоўных трыццаць тысяч на дзесяць мільёнаў насельніцтва можна лічыць масавым). Аднак іншыя газеты або закрыты ўладамі, або іх тыражы значна меншыя чым колькасць працуючых на якім-небудзь вялікім прадпрыемстве Гродна ці Мінска. Таму апазіцыя выкарыстоўвае гэты апошні рупар галоснасці, каб данесці свае думкі да грамадства. Але ніхто з лідэраў апазіцыі і палітолагаў, якія амаль штодзённа друкуюцца ў «Народнай волі», не падтрымаў паэта, ані не абверг яго думку. Затое амаль усе пішуць пра даўно зразумелыя і вядомыя рэчы, што, маўляў, выбарчы закон у Беларусі павінен змяніцца, ці хаця б выконвацца, што трэба спыніць ціск улады на незалежныя СМІ, што апазіцыі трэба аб’яднацца вакол адзінага прэтэндэнта на прэзідэнцкую пасаду і г.д. Усё правільна і ўсё ўжо даўно нагнала аскому. Вось толькі, як гэта зрабіць канкрэтна не кажа ніхто...

(...)