Мы шчаслівыя, што 49 гадоў разам

Віктар БУРА

* * *

У першы дзень лістапада 1937 года ў сям’і Пятра і Лідзіі Салавеяў у вёсцы Рудня Беластоцкага павета нарадзілася худзенькая, з вялікімі блакітнымі вачыма і шыкоўнымі цёмнымі валасамі дзяўчынка, якой далі слаўнае імя Вольга. Бацькі Олі ўзрадаваліся такой прыгажуняй.

Оля расла, падрастала і калі ёй было 7 годзікаў, пайшла ў школу ў суседнюю вёску Рыбакі. Оля ўжо ў школьных гадах дапамагала бацькам на гаспадарцы. Хаця ў Салаўёў гаспадарка была невялікая, то работы хапала ўсім. Апрача земляробства Пятро Салавей займаўся пчалаводствам — ягоная пасека размешчана была ў садку за хатай. І вулеі, і дрэўцы ў садку былі ўтрыманы ў вялікім парадку, дагледжаны. Пры самым доме раслі высокія бярозы і ліпы. У свабодны ад навукі і працы час бацька хадзіў з Оляю на мост пасярэдзіне вёскі. З яго левага боку знаходзілася возера, а з правага — стаяў вадзяны млын на рэчцы Луплянцы. Прыгажосць краявіду напаўняла душу рамантызмам.

— Для мяне, — гаворыць Оля, — вельмі дарагія ўспаміны з дзяцінства, хай сабе і цяжкія. Было шмат перажытага і вытрыманага. Гэта засталося ў памяці назаўсёды.

У школе ў Рыбаках, на пляцоўцы, моладзь часта ладзіла танцавальныя вечарыны. На гэтыя забавы збіралася моладзь з навакольных вёсак, у тым ліку з Лукі. Прыходзіў сюды на танцы лучанін Аляксандр Анцутка. Лёс так распарадзіўся, што Саша заўважыў прыгажуню Олю. Пачалі яны сустракацца на танцах у Рыбаках і на мосце ў Рудні, там дзе калісьці на лодках плавала па возеры руднянская моладзь. Саша з Оляй сталі часцей спатыкацца, думаць ад супольнай будучыні...

(...)