Час райскага пеўня

Ева СЦЕПАНЮК

Злосныя языкі бачаць тут яшчэ выяўленне варажбы з удзелам курэй і пеўня.

Бо „цырк” разыграўся ў каляду кітайскага Года Пеўня, значыць, у магічны дзень як наша Гагатуха.

— Пожывэм-побачым!, — уздыхае Антон Круп, — Будэ відно...

* * *

Яшчэ нядаўна Антоша Круп карыстаўся заслужанай славай першага Казановы і Дон Жуана ў Н. і нават у парафіі. Прытым яго любімым заняткам, апроч эратычных заваёваў, была і ёсць гадоўля курэй. Ён гадзінамі мог выседжваць ля акна і скрыта любавацца сваімі курачкамі і пеўнем. Антошка ў пэўным сэнсе паўтараў рытуал продкаў. Яго прабабка Параска ніколі адкрыта і шчыра не дазволіла зірнуць на сямейнае хараство, а ў хвіліны захаплення шаптала закляцце тыпу: „Соль табе Парасачка ў вочы”!

Антоша не раскідаўся соллю, хоць заўзята чытаў магічныя часопісы тыпу „Gwiazdy mowia” ды вульгарна-салёную парнуху. Апошняй не ўдзяляў увагі і замест „упрыгожваць” ёю сцены, як старыя кавалеры ў Н., кідаў у сметніцу, дзе і валялася разам з лучынай і паленамі падрыхтаванымі для падпалкі.

Вось і ў вілею Года Пеўніка Антоша Круп сядзеў ля акна з кубкам кавы „Sido” і хваляваўся за лёс планеты. Карацей, ён чытаў у апошнім нумары „Wrozkі” пра апакаліпсіс і жахлівае цунамі ў Тайландзе...

(...)