Каб па-беларуску болей не пісалі

Віктар САЗОНАЎ

Не ўсім падабаецца што піша той ці іншы паэт або пісьменнік. Тым больш калі іх шмат, і іхныя погляды на надзённыя праблемы нацыі супадаюць. Але адны кажуць, што няма чаго наракаць на люстэрка, калі морда крывая, ды спрабуюць зрабіць з гэтай „морды” штосьці падобнае на твар. Іншыя пачынаюць біць гэтае люстэрка. Ды яно, нават разбітае, усё адно ў кожным сваім адшчэпленым кавалачку паказвае ўсё тыя ж хібы.

Гісторыя чалавецтва ведае багата прыкладаў, калі той ці іншай уладзе не падабаліся погляды і творчасць культурнай эліты. Гэтыя рэжымы часамі заігрывалі з ёй, спрабавалі схіліць на свой бок, падмануць, задобрыць, урэшце „купіць” яе прадстаўнікоў. Штосьці ўдавалася, хтосьці паддаваўся, ламаўся, „падманваўся”... Але народ, нейкім схаваным у самых глыбінях чалавечай душы пачуццём, заўсёды адрозніваў дзе чуе голас свайго сумлення, а дзе проста „прафесійна” зрыфмаванае, або пад звон хутка злепленых з прычыны прапагандысцкай неабходнасці „ўзнагарод”, загорнутае ў прыгожую вокладку пустаслоў’е, брыдота, падман...

(...)