Пра Гарбачова, Белавежу і не толькі...

Сяргей ЧЫГРЫН

Апісваць падзеі гарбачоўскай эпохі аўтар кнігі пачаў з першай паловы XX cтагоддзя, ажно з Леніна, Сталіна, Троцкага і „чырвонага тэрору”. Факты, прыведзеныя аўтарам кнігі, проста шакіруюць: „Пасля смерці Сталіна архівы паказалі, што на 1 студзеня 1953 году ў лагерах было 1 727 940 зняволеных; у калоніях — 740 554 і ў спецыяльных калоніях — 2 753 356 лагернікаў. Так, што ўсіх лагернікаў у той час было 5 221 880 чалавек, не лічачы вязняў у турмах. Савецкія статыстыкі падаюць 10 мільёнаў забітых жаўнераў у Другой Сусветнай вайне і столькі ж мірных жыхароў. У 1990 годзе газета «Известия» налічыла 50 мільёнаў сталінскіх ахвяр, а іншыя даследчыкі падаюць лічбу 90-100 мільёнаў ахвяр”.

Далей гісторык спыняецца на дзейнасці Мікіты Хрушчова, які казаў, што „чым хутчэй мы будзем гаварыць па-руску, тым хутчэй пабудуем камунізм”. Але камунізм бальшавікам пабудаваць так і не ўдалося, ён застаўся толькі на паперы. А вось русіфікацыю правесці сярод народаў былога СССР удалося. Першай краінай-эксперыментам была Беларусь...

(...)