Ніва № 4 (2541), 23 студзеня 2005 г.

Як пісаць у Беластоку

Міра ЛУКША

Капітул узнагароды прэзідэнта Беластока імя Веслава Казанэцкага ды гарадскія чыноўнікі запрасілі ў кавярню „Фама” літаратараў, крытыкаў ды выдаўцоў, на закрытую (з-за памылкі ў інфармацыі) сустрэчу, каб абмеркаваць ды паставіць дыягназ аб стане беластоцкай літаратуры: „Што з беластоцкай літаратурай?” Калі „дыягназ”, дык, мабыць, паказаць ён мае нейкую нямогласць таго „арганізма”, калі нават рознагалоссе выклікала назва „беластоцкая літаратура”. Некаторыя творцы сталі крыўдаваць на правінцыйнасць тае назвы, а мяркуюць сягаць па лаўры Еўропы ды абедзвюх Амерык. З кавярнянай кухні далятаў пах прыгарэлага малака (а няма што плакаць над разлітым малаком!), кожнаму госцю далі гарбатку, за якую заплаціла ўлада вялікага горада Беластока.

— Усе ідэі на аздараўленне літаратуры пагараць, калі ўправа горада будзе выдаваць на кветкі 30, а на літаратуру 10 тысяч злотых, — звярнуў увагу празаік і крытык Ян Камінскі, аўтар м.інш. „Метафізікі правінцыі” (інтэрв’ю з віднымі творцамі Падляшша, м.інш. Лявонам Тарасэвічам, Сакратам Яновічам, Ежы Плютовічам, Уладзімірам Паўлючуком).

Галашэнне над здароўем беластоцкай літаратуры ўсчалося ад таго, што намінацыю на ўзнагароду капітул даў толькі адной кнізе — „Іуду” Уладзіміра Паўлючука (былі пададзены заявы на дзевяць кніг). Толькі яе палічылі вартай таго...

(...)