Дубіцкая тапанімія

Мікалай ПАНФІЛЮК

Дубічы-Царкоўныя насялялі праваслаўныя беларусы, якія рашылі пабудаваць царкву на ўзгорку, што каля Бахматоў — паміж нашай вёскай і Чахамі-Арлянскімі. Назвалі яе Петрапаўлаўскай у гонар найбольш вядомых апосталаў. Скора нейкі жыд паставіў тут і карчму, бо побач пралягаў Камянецкі гасцінец, па якім фурманкамі на драўляных восях ехалі купцы з Бельска-Падляшскага і Орлі ў Камянец і вярталіся назад. Яшчэ пры санацыі рух тут быў не меншы, як і ў старыя вякі.

Першая царква згарэла, а легенда паведамляе, што яна за нейкія грахі прыхаджан правалілася ў зямлю, а калі ў першы дзень Вялікадня або на Пятра і Паўла прыкласці вуха да зямлі, тады чутныя яе званы. Я таксама „правяраў” гэтую ісціну, званы пачуў, але тады акурат званілі ў сённяшняй дубіцкай царкве.

Усё ж такі найбольш верагодна, што тая царква згарэла, а адну ікону Багародзіцы занесла аж на канец Дубіч, што ад Грабаўца, і там яна ўпала. Людзі палічылі гэта Божым знакам, паставілі там новую царкву, яшчэ большую за першую, і назвалі яе Пакроўскай, а Дубічы сталі называць Царкоўнымі; было гэта ў 17-м стагоддзі. Новая царква прастаяла да выбуху нямецка-савецкай вайны ў 1941 годзе і ў першыя дні баёў яна згарэла. Пасля вайны яе адбудавалі на тым самым падмурку...

(...)