Чаравікам у лоб

Ева СЦЕПАНЮК

— Я думаў, што то склеп пад’ехаў, — Ахрэм Бурык, назіраў усё праз акно. Самаход затармазіў насупраць яго хаты. Затрубіў два-тры разы. Выйшла пані ў футры і пачала даставаць з зялёнага „Паланеза” клункі ды кідаць іх пад яго прыватны плот.

— Што за чорт! — злякаўся тады мой субяседнік. — Ці не сібірскую язву якую падкінулі?

Ахрэм Бурык схапіў за трубку і ўжо хацеў патэлефанаваць на паліцыю ў Гайнаўку. І раптам аслупянеў — ён пабачыў галоўнага пасажыра... (тут дзядзька страшэнна забрыдкасловіў).

Значыць, так: калі ўжо ўсе клункі стаялі ў роўным радку ля ягонага плота, з машыны выскачыў высакаваты хлапец і разам з той паняй вывелі непрытомнага Грышку Б., усадзілі яго на лаўцы, як маладога да шлюбу, і ад’ехалі са свістам...

— І нават не спыталі ці ў мяне ёсць варункі, — хвалюецца Ахрэм Бурык: — Я ж не сват, і не брат яму.

— Кажуць, што швагер?

— Не, у нас толькі аднолькавыя прозвішчы!

Прыліп як смала

Палашка Бурычыха, найстарэйшая ў Н., не памятае дакладна, калі ў іх вёсачцы з’явіўся Грышка Б.

— Мусітка шчэ за Герка, — гадае ўголас.

Замест даты старажылка называе векапомную падзею.

— То будэ в тое ліэто, што то дорогу нам асфальтом залілі.

Як падкажуць мне ў гміне — увесну 1974 года. Дарогу асфальтавалі нечакана, пад візіт Генрыха Яблонскага, які меў завітаць з дзяржаўнай світай у калгас, непадалёк Н.

Грышка, тады зухаваты малойчык, працаваў у дарожнай брыгадзе каля смалы. І чамусьці з першага дня, як тая смала, прыліп да вяскоўцаў з Н...

(...)