Аранжавая рэвалюцыя

Сакрат ЯНОВІЧ

Каб не аказацца наіўнымі дурнямі, давайце аналізаваць. Першае, што кідаецца ў вочы ва ўсіх тых рэвалюцыях — гэта іх нацыянальны характар. Даўно скончыліся ў Еўропе класавыя, сацыяльныя, рэвалюцыі тыпу камуністычных і фашыстоўскіх. Хоць і яны мелі нацыянальную глебу, не адбываючыся там, дзе яшчэ не было нацыі ў 1917-1918 гг., напрыклад, над тым жа Дняпром ці над Нёманам-Нямунасам. Кожная рэвалюцыя, у іх ліку і нацыянальная, мае абавязкова маральны пачатак. Ва Украіне пашырыўся сённячы кліч «Не будуць намі кіраваць бандыты! Мы народ, а не быдла!» Падобныя годнасныя акцэнты адзначала „Салідарнасць”, сербскі „Отпор”; крычалі прыніжаныя камунякамі румыны, чэхі, нават русафільскія балгары.

Рэвалюцыі ў тых краінах, у тых народаў, не ўпалі з неба. Яны гадамі спелі. Хаця б у блізкай нам Украіне савецкая ў ёй улада не настолькі адраклася ад роднай нацыі, каб не пачувацца найперш да ўкраінства...

(...)