Dzis Ukraina — jutro Bialorus!

Ганна КАНДРАЦЮК

Беласток не хацеў заставацца горшым! Праўда, спантаннасці было тут як на лякарства...

І саміх удзельнікаў мітынгу сабралася толькі за сотню — палову публікі складалі палітыкі, другую журналісты. Справа ў дэзінфармацыі. Дзень раней нават журналісты не ведалі ў колькі гадзін пачнецца мітынг. Ды яшчэ з неба ўляпіў дождж са снегам.

Самую вялікую групу склалі маладыя з Грамадзянскай платформы з еўрадэпутаткай прафесар Барбарай Кудрыцкай. З’явіліся падляшскія салідарнікі з Юзэфам Мазалеўскім і прэзідэнт горада Рышард Тур.

— Мы за дэмакратыю і волю ўкраінскага народа! — дэкларавалі па чарзе. Самым папулярным воклічам быў тут агульнапольскі лозунг:

— Ukraina! Bez Putina!

— Ale i wymyslili, ze lepiej nie mozna, — каменціравалі задаволена дзядзькі з „Салідарнасці”, якія відавочна ажывіліся і падбадзёрыліся.

На мітынгу з’явіліся і студэнты-эмігранты з Беларусі, якія паднялі бел-чырвона-белы сцяг. З прамовай у падтрымку дэмакратыі выступіў прадстаўнік беларускіх бежанцаў Ясь Абадоўскі з Магілёва.

— Dzis Ukraina! Jutro Bialorus! — скандзіравалі мітынгоўцы.

У цудоўную перамену беластоцкіх палітыкаў не паверылі нацыянальныя меншасці Беласточчыны.

Поўнасцю адсутнічалі лідэры ўсіх нацменаў, нават украінцаў Падляшша. Сярод „меншасных” асабістасцей з’явіўся толькі былы ўпаўнаважаны ваяводы па справах нацыянальных меншасцей Славамір Галіцкі. Чамусьці замест аранжавага сцяга ў яго руках красаваўся чорны парасон.

— А хто тут арганізатар? — пытаю хлопца ў куртцы з рэкламай Грамадзянскай платформы.

— Усе правыя, — чую адказ.

— І LPR?

— Oni, niestety, nie.

Пасля прызнання мой субяседнік цяжка ўздыхнуў. Але не было часу настальгаваць, бо якраз усё заглушыў дзяржаўны гімн „Jeszcze Polska nie zginela”. Пасля прагучэла „Шчэ нэ вмэрла Украіна” — і трэба было быць на пляцы, каб пабачыць дзіўназадаволены твар Юзэфа Мазалеўскага.

Пешаходы, якія выпадкова апынуліся на пляцы перад помнікам Пілсудскага, паводзілі сябе стрымана. З падазронасцю глядзелі на мітынгоўцаў і абыходзілі іх шырокай дугою:

— To jeszcze nie wiadomo, jak to sie wszystko skonczy! — каменціравалі дзядзькі, якія трымаліся на бяспечнай адлегласці.

Калі гаварыць пра сам мітынг — закончыўся ён раптоўна, як і пачаўся. Разахвочаныя маладзёны папракалі палітыкаў:

— Маглі б хоць бы якую „Чарамшыну” запрасіць, каб паспявала. А то выступілі для тэлебачання і накрыліся хвастамі!

Прысутныя на мітынгу беларусы расказвалі гісторыю гродзенскага журналіста Паўла Мажэйкі, якая ўжо кружыць па Беларусі як анекдот. Гэтым разам кінулі яго ў турэмную камеру разам з крымінальнікамі. Калі пасля сямі дзён галадоўкі Мажэйку выпусцілі з турмы, той першыя крокі накіраваў у кіёск і накупляў за ўсе грошы папяросаў для сваіх таварышаў па няшчасцю. Аказваецца, нават рэцыдывісты падтрымалі яго ў змаганні за Беларусь!

Нягледзячы на расчараванне і недахоп братэрскіх акцэнтаў, і тут на міг спрацавала аранжавая салідарнасць з Кіевам.

У народ пайшоў здаровы імпульс. Калі з сяброўкамі мы вярталіся аздобленыя аранжавымі бантамі і хусткамі, нас выпадковыя пешаходы з усмешкай віталі: Юшчэнка!

Адказ тут адзін:

— Lepszy Juszczenka, niz Lukaszenka!