Дзяўчына з Семяноўскай школы

— Раскажыце, Міра, як развівалася Ваша творчая біяграфія.

— Маё пісанне звязана з „Нівай”, з рэдактарам Георгіем Валкавыцкім, які сярод з нясмеласцю дасланых у рэдакцыю вершыкаў чатырнаццацігадовай вучаніцы Пачатковай школы ў Семяноўцы знайшоў штосьці вартае друку. Зусім неблагі верш, што магу з прыемнасцю сцвердзіць, калі цяпер, як філолаг, чытаю стары гадавік „Нівы” ад 1973 года, быў надрукаваны ў рубрыцы „Парнасік”, крыху такое калыскі літаратурных ніўскіх пачаткоўцаў, з якое „выраслі” пасля такія аўтары, як Міхась Шаховіч, Марыля Базылюк, Юрка Баена... У „Парнасіку” трапляліся розныя мае вершы, м.інш. нават і сатырычныя (палеміка з Дзядзькам Квасам), а да сатыры мяне вельмі хіліла (гэта, мабыць, парадніла мяне з Вандалам Арлянскім). Восенню таго, 1973 года, я дэбютавала на Літаратурнай старонцы „Белавежа”, якая была і хронікай навінак, і варштатам для аўтараў згуртаваных у Беларускім літаб’яднанні, сярод якіх некаторыя прамільгнулі адным-двума творамі (каля 300 асоб!), іншыя на ніве роднага слова працуюць да сёння. І я так, пад разумнай далонню (неабавязкова гладзілі па галоўцы), пры шчырай увазе такіх белавежскіх „зуброў”, як Георгій Валкавыцкі, Сакрат Яновіч, Юрка Геніюш і іншых, стала я другім пакаленнем „белавежцаў”. Трыццаць гадоў — немалы кавал часу. За гэты час выдала я шэсць кніг — тры прозы: Дзікі птах верабей, Выспа і Бабскія гісторыі ды тры лірыкі — Замова, Ёсць і Wiersze tutejsze, якія, хоць на польскай мове, гавораць пра Нашых...

(...)