Ніва № 42 (2527), 17 кастрычніка 2004 г.

Размова аб „Крэсавай баладзе”

Тэма маёй магістэрскай працы: „Літаратурныя і нацыянальна-этнаграфічныя каштоўнасці фільмавай творчасці Тамары Саланевіч” аказалася арыгінальнай, але адначасова не было даступных дапаможных матэрыялаў. З дапамогай прыйшоў мне Мікалай Нестаровіч (пакойны) — кінааператар большасці фільмаў Тамары Саланевіч. Лёс звёў іх пры рэалізацыі „Крэсавай балады”, адзінага напаўдакументальнага фільма Тамары Саланевіч. Мы размаўлялі доўга, адначасова аглядаючы здымкі з фільмавых планаў. А вось размова аб „Крэсавай баладзе” („Kresowa ballada”):

— Як Тамара Саланевіч рыхтавалася да рэалізацыі фільмаў, як паўставаў сцэнарый?

— Тамара хацела выціснуць слязу з вачэй гледачоў, таму што гэтая сляза была вельмі важным драматургічным элементам. Тамара пісала цудоўныя сцэнарыі. Гэта не былі сцэнарыі тыповыя для тэлебачання, хутчэй за ўсё былі гэта малыя лірычныя творы, апавяданні, якія перадавалі атмасферу фільма. Калі я чытаў сцэнарый, у мяне не было ніякіх праблем, калі ідзе пра пераклад яго на фільмавы вобраз. У сцэнарыях было заўсёды многа гукаў — шолах лістоў, скрыпенне дзвярэй, трэск агню ў печцы. Тамара пытала сваю фільмавую групу: „Вы чыталі? Разумееце? Тады так рабіце”. Тамара здымала фільмы заўсёды ў аўтэнтычных умовах, у сапраўдных памяшканнях...

(...)