Ніва № 32 (2517), 8 жніўня 2004 г.
Залатое кальцоЕва СЦЕПАНЮКДа ганка, які аздабляе легендарны „Night club” ступаю як па мінным полі, цераз каровіны бомбы. У глыбі панадворка завіхаецца чалавек. Чакаю. Гаспадар ідзе ў мой бок, нешта гаворыць. Пад плотам, а дакладней пад бярозкай у цяні, храпе смуглявы кліент. Ля ног паваленага храпуна старажуе дварняк.— Ці вы будзеце Жорж Е., — пытаю лысаватага дзядзьку з цадзілкам у руках. — А, о co chodzi? — Я, да вашага бару! — Zadnego baru nie mam, — кажа дрыжачым голасам Жорж Е. і спачатку чырванее, а пасля бледне. — Ja... rolnik — і, быццам у апраўданне, тыцкае пальцам у дзве каровы галандскай пароды прывязаныя да плота і на банку са свежым малаком. — Жоржык! — з сярэдзіны хаткі далятае дзікі роў: — нясі тры „давкі”... (...)
|