Ніва № 31 (2516), 1 жніўня 2004 г.

Сродак праўдзівасці

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Мой дзед, які за свае дзесяцігоддзі не засвоіў лацінскага алфавіту, час ад часу чытаў быў „Правду” або „Известия” і час ад часу губляў заўвагу, што праўды там няма. Гэты недавер да друку астаецца ў грамадстве і па сённяшні дзень, хаця ў перыяд рэальнага сацыялізму тадышнія ўладныя вярхі рознымі метадамі намагаліся ўстанавіць адзіны ідэйны рупар. „Друк, перыядычныя і неперыядычныя выданні; важны сродак масавай інфармацыі і прапаганды (...), сродак палітычнай барацьбы, з дапамогай якога фарміруецца грамадская думка. (...) Ён увасабляе партыйнасць, праўдзівасць, народнасць, класавасць, ідэйнасць, рашучую непрымірымасць да буржуазнай ідэалогіі, рэвізіянізму і апартунізму” — так можна прачытаць у „Кароткай энцыклапедыі Беларускай ССР” з 1980 года. А ў нашай Польшчы ў згаданым годзе пачалі з полак знікаць тавары, пачалася вядомая іх рэгламентацыя — „карткі”...

(...)