Яна апошняя пакінула Луку

Міра ЛУКША

Над Бандарамі пачынае марасіць дождж, які раптам зменіцца ў залеву. Яшчэ крыху — і над вадасховішчам, дзе якраз паспяхова, пры выдатным ветры, праводзяцца міжнародныя рэгаты, над аціхлым блёкавішчам „аседля Бондары”, над адноўленымі па-сучаснаму вёскамі навокал „Семяноўкі” выгляне кволае сонца. У сёлетняе асенняе лета сонца мала. Ловяць яго жыхары бандарскіх блёкаў-пушачак, выходзяць на лаўкі.

— Само рэгаты на Рудні, — кажа Валянціна Камажэўская. — Бавяцца людзі. А нам не да забавы! — падымаецца з лаўкі, дзе сядзела з суседзямі.

— Неўзабаве будзе фэст, — і я хаваюся пад стрэшку ад дажджу.

Нядзеля. Людзі не корпаюцца на сваіх загончыках, якія ўжо і не іхнія. Расце, бо пасадзілі-пасеялі, бо ж зямлі не пакінеш. Чалавек прывык да зямлі. З боку „дзялак” бяжыць хлопец з зяленівам у сетцы — нарваў бабулі да абеду. А ўнук бабы Валянціны — пэўна, пайшоў паглядзець тыя рэгаты; у беспрацоўнага часу шмат. Рабіў быў у цагельні. Звольнілі. Прывёў нядаўна ў бабуліну кватэру яшчэ і нарачоную, і яе трэба накарміць. Бабуля за свае грошы мусіць аплаціць усё — і хату, і „пронд”, і есці згатаваць. Заўтра будзе рэнта, а кавалачак хлеба астаўся ды лыжачка маграрыну... На лякарствы грошай ужо няма — пры сваім вострым дыябеце толькі дыету трымае, так сказаць, прымусовую, а лячыцца ўжо не ў змозе. Яшчэ і прыйшлося даплаціць за абаграванне кватэры, паказалі „падзельнікі”, што ў завялікім цяпле была. А якое там цяпло! Праз старыя вокны дзьмуў вецер ад возера, мерзла, не магла заснуць без дзвюх пластмасавых бутэлек з гарачай вадой. Не падзыгаеш за 600 злотых, у гэтым і „апякунчае”, бо пакантужана...

(...)