Ніва № 28 (2513), 11 ліпеня 2004 г.

Яна ўцаліла мае карані

Пётр БАЙКО

Не перабіць мне Мікалая Панфілюка ў даўжыні сяброўства з „Нівай” (глядзі „Ніва” н-р 24 ад 13 чэрвеня г.г.). Ён з ёй ідзе праз жыццё ўжо 45 гадоў, а я толькі 30. Усё ж і гэты адрэзак часу, думаю, шматзначны.

Праўду кажучы, з „Нівай” пазнаёміўся я раней, чым з ёй пасябраваў. Яна, як часопіс, была мне вядомай ужо ў шасцідзесятыя гады. Я і мае сябры-школьнікі, куплялі „Ніву” неаднаразова дзеля адной толькі мэты — даведацца, якія кінафільмы будуць дэманстравацца ў найбліжэйшы час у белавежскім кінатэатры. „Ніва” ў той час змяшчала менавіта інфармацыю аб рэпертуары кіно ў паўднёвай і ўсходняй частках Беласточчыны. Іншыя інфармацыі на старонках часопіса нас не цікавілі. Потым, як у кінатэатры ў Белавежы пачалі даваць на дошцы аб’яў тую ж самую інфармацыю, што і ў „Ніве”, мая сувязь з тыднёвікам зусім парвалася.

З „Нівай” сутыкнуўся я паўторна, зусім нечакана, на пачатку 1974 г. Я тады працаваў ужо ў Прыродазнаўчым музеі ў Белавежы. Тагачасны захавальнік фондаў музея, д-р Чэслаў Аколаў, прывёз з Беластока некалькі гадавых падшывак „Нівы” і, ведаючы, што я па нацыянальнасці беларус, даў мне ўказанне пераглянуць іх і адзначыць тыя артыкулы, у якіх гаворыцца аб Белавежы і Белавежскай пушчы...

(...)