Беларускасць — мая аснова

— За чатыры гады вучобы ў ліцэі ты многа разоў пісала ў наш тыднёвік. Як успрымалі твае артыкулы сяброўкі і сябры?

— Першы мой артыкул азагалоўлены быў „Дзе знайсці хлопца ў Гайнаўцы. Даведнік для дзяўчат”. Хаця былі ў ім тэарэтычныя разважанні, то я на самай справе шукала хлопца і не знаходзіла. Спачатку мала хто ведаў, што Яўдося гэта я. Хіба апошнімі даведаліся аб гэтым мае бацькі, але яны спадзяваліся па мне такога пісання. Калі прачыталі артыкулы сябры, то былі досыць жывыя водгукі. Сябры крыху жартавалі, а часам пераставалі гаварыць, калі я падыходзіла да іх. Можа апасаліся, што я магу апісаць іх у газеце. У агульным, я магла разлічваць на аб’ектыўную ацэнку сяброў. Некаторыя артыкулы, напрыклад пра Мінск, спадабаліся як сябрам БАСу, так і членам БГКТ.

— Што заахвоціла цябе пераліваць думкі на паперу і адкрыцца перад чытацкай публікай?

— Я люблю пісаць і мне лепш пішацца па-беларуску, чым па-польску. Калі я пачала пісаць, цяжка было пакінуць. Калі б не артыкулы ў „Ніве”, уся мая беларускасць была б схаваная. Пішучы, я мела нагоду пазнаёміцца з многімі людзьмі з Беларусі і перапісваюся з імі. Апошнім часам мала пішу, бо многа вучобы.

— Ці плануеш развіваць свае журналісцкія здольнасці?

— У будучыні хачу стаць стаматолагам або вучыцца на гуманістычным аддзяленні. Калі б я стала стаматолагам, магла б пісаць у часопіс са стаматалагічным ухілам.

— Стаматолагі патрэбны і ў Гайнаўцы. Ці пасля вучобы плануеш вярнуцца ў родны горад?

— Не ўяўляю сабе жыць у іншым месцы, чым на Гайнаўшчыне.

— Чаму?

— Гайнаўшчына — блізкае мне месца і толькі тут адчуваю сябе свабодна. Калі б я жыла ў Варшаве, не чула б штодзень беларускай гаворкі, а гэта для мяне вельмі важнае.

— Сустракаю цябе на многіх беларускіх мерапрыемствах арганізаваных па-за школай. Калі ты пачала цікавіцца беларускімі справамі?

— Беларускімі пытаннямі зацікавіў мяне мой бацька. Яшчэ перад маім паступленнем у белліцэй распавядаў ён пра сваю вучобу ў Бельскім белліцэі. Расказваў пра дзейнасць у БАСе, паколькі быў ён стваральнікам беластоцкага аддзялення гэтай арганізацыі. Яго ўспаміны былі надта цікавымі і заваражылі мяне. Зараз беларускасць гэта падстава майго жыцця і ўсё круціцца вакол яе. Больш увагі адводжу таму, што гаворыцца аб Беларусі і беларусах.

— Як сябры ўспрымаюць тваю ангажаванасць у беларускія справы?

— Думаю, што станоўча. Зараз я заўважыла, што больш маіх сяброў, чым я думала раней, адчувае сябе беларусамі. Можа адчуваюць яны тое ж самае, што адчувала я, калі пачынала цікавіцца беларускімі праблемамі.

— А што думаюць тыя, што лічаць сябе палякамі?

— Але яны лічаць сябе праваслаўнымі палякамі, а гэта не тое ж самае, што палякі-католікі. На самай справе яны тутэйшыя і не ведаюць сапраўды кім яны ёсць. Гэта мяне не здзіўляе, бо цяжка самому сябе акрэсліць. Быў толькі адзін выпадак, калі сябра ставіўся адмоўна да маёй беларускасці, але гэта ж не перакрэсліць прыхільных адносін.

— Закончыла ты вучобу з сярэдняй ацэнкай вышэй за 5 балаў. Які твой рэцэпт на паспяховую вучобу?

— У мяне не было добрага рэцэпту. Я вучылася ўсяму па парадку. Не карысталася спрытам і не спісвала прац у сяброў. У чацвёртым класе пачала больш вучыцца па тых прадметах, па якіх хачу здаваць уступныя экзамены ў вышэйшую ўстанову.

— Ты лаўрэатка Алімпіяды беларускай мовы. Ці многа трэба было вучыцца, каб ёй стаць?

— Вучылася не зусім многа. Даволі добра ведаю беларускую мову і трэба было паўтарыць веды згодна са школьнай праграмай. Прымаючы ўдзел у алімпіядзе ў трэцім класе, мусіла я прысвоіць матэрыял паводле праграмы чацвёртага класа.

— Атрымала ты ўзнагароду ў Конкурсе беларускай прозы і паэзіі. Ці зараз пішаш вершы або займаешся прозай?

— Сам удзел у конкурсе ўспамінаю добра, але мастацкае пісанне гэта дзялянка не для мяне. Здарылася мне напісаць толькі адзін верш, а на конкурс даслала яшчэ прозу. Цяпер пішу толькі дзённік, прытым па-беларуску. Проза жыцця мяне больш цікавіць, чым прыдуманае.

— Чым яшчэ цікавішся ў вольныя хвіліны?

— Фатаграфую. Нядаўна распачала цыкл фатаграфій „10 плёнак з майго жыцця”. Кожнага дня раблю адну фатаграфію і на працягу года хачу выкарыстаць 10 плёнак па 36 клетак. Апрача рэпартажных здымкаў люблю фатаграфаваць прыроду.

— У сваіх допісах інфармавала ты, што шукаеш хлопца.

— Быў у мяне хлопец, але пасля я адкрыла, што сардэчныя справы цяпер не самыя важныя ў маім жыцці.

— Дзякую за размову.

Гутарыў Аляксей МАРОЗ