Маргарыта Дмітрук у „Люфціку”

— Гэта кадры з майго жыцця, быццам з „мультфільма”. У кожнай гісторыі свой пачатак і канец. Усе працы ўзніклі дзеля гэтае выставы ў „Люфціку” і дастасаваны да памяшкання галерэі. У гісторый загалоўкі: „Тутэйшыя”, „Блакітны”, „Камбінат”. Усе яны звязаны з маім вопытам і ўспамінамі. Хацелася б, аднак, каб глядач паддаўся сваім асацыяцыям.

Гісторыя „Тутэйшыя” створана пад уплывам назіранняў за дзядамі аўтаркі, іх любоўю, якую пражывалі разам 60 гадоў, і пахавання аднаго з іх.

— Не магу маляваць таго, чаго не ведаю, чаго не перажыла, — адзначае мастачка.

У другой гісторыі, якую расказвае аўтарка, шмат пакут, але і здаровай іроніі, выяўленай з дапамогай галоўнага колеру. У апошняй — колеру мала, і гэта аповед аб чалавеку, які кахае сваю працу. „Камбінат” узнік з інспірацыі майстра Маргарыты Дмітрук, Змітра Васільевіча Малаткова, і Мінска, у якім часта бывае і дзе пачынала адукацыю на факультэце графікі мясцовай Акадэміі мастацтваў (пасля двух гадоў перанеслася ў варшаўскую Акадэмію мастацтваў).

Маргарыту Дмітрук лічаць адным з самых цікавых сучасных мастакоў у Польшчы. Стварае літагравюры, значыць, графікі на камяні. Родам яна з Бельска (цяпер жыве ў Валоміне пад Варшавай). Спасылаючыся на свае беластоцка-беларускія карані, прызнаецца: „Калі трэба напісаць у апытальніку нацыянальнасць, дык пішу «беларуская». Але лічу, што мы ўсе, палякі, беларусы, украінцы, татары, яўрэі (якіх цяпер у нас амаль няма) — усе мы — гаспадары на гэтай зямлі. Былі тут ад заўсёды. Дзякуючы таму, што жывем побач сябе, размаўляем на розных мовах, вызнаем розныя веры, мы шматкроць багацейшыя”.

Мастачка нарадзілася ў 1974 г. З 1995 г. працуе ў эксперыментальнай майстэрні ў Мінску, якую вядзе Змітро Малаткоў. Была яна некалькі разоў лаўрэаткай конкурсу „Варшаўская графіка”. Паказвае свае працы (таксама жывапіс) у Нямеччыне, Славакіі, Расіі, Латвіі і, вядома, у выставачных салонах Польшчы і Беларусі.

Анна Рудзкая, гісторык і тэарэтык мастацтва, сказала аб Маргарыце Дмітрук: „Малгося — дзіця сваёй зямлі — Беласточчыны. Бельск-Падляшскі, Тапаркі, Грабарка — прысутныя ў яе творчасці, бо маладзенькая мастачка не скрывае сваіх каранёў, наадварот — зрабіла з іх свой наймацнейшы бок”. Тое ж адносіцца і да ейнай апошняй выставы ў варшаўскім „Люфціку”.

У другой палове верасня Маргарыта Дмітрук паехала ў Францыю, дзе пад Ліёнам яе літаграфіі і тканіны, узніклыя на працягу апошніх пяці гадоў, паказваліся на Фестывалі польскай культуры.

(холм)