Уся Беларусія нам зайздросціць!

Ганна КАНДРАЦЮК

— А ў нас дажынкі! Прыязджайце на танцы, — запрашае дырэктарка, якая самотна ўвіхаецца каля снапкоў. — Будуць калекцівы, віншаванні, гасціна...

— А можа прэзідэнт будзе?

— Да, — кідае няўпэўнена жанчына, — вродзе бы, да!

* * *

У Пружанах, дзе 20 верасня адсвяткуюць цэнтральныя дажынкі, таксама чакаюць Аляксандра Лукашэнку. З гэтай нагоды ў мястэчку пабудавалі пляцоўку для пасадкі верталёта.

Візіт першага госця, як і ў калгасе Свіслач, застаецца няпэўным.

— А раптам, калі завітае на машыне? Возьме і прыедзе на джыпе, — разважае дзядзька з рамонтнай брыгады. — І невядома з якога боку Ён з’явіцца. Ці ад Слоніма, ці ад Баранавіч?

З-за няўпэўненасці пад рамонт пайшлі ўсе ўязныя дарогі ў горад.

— А, раптам як прыплыве па рэчцы Мухавец?

— Па рэчке? — будаўнік уміг ловіць жарт. — А ў нас ёсць яшчэ падзямельны ход, но он загружэн.

Тунель даўжынёю за дваццаць кіламетраў спалучаў замкі ў Пружанах і Ружанах. Паводле легенды, ход пракапаў закаханы граф, які ў тунелі сустракаўся з графіняй.

* * *

— Мясцовы граф цікавіўся астраноміяй, — дырэктар музея, Юрась Зялевіч, звяртае ўвагу на вежу ў палацы ў стылі італьянскага рэнесансу. — Зараз у сядзібе, пабудаванай маршалкам Швыкоўскім у сярэдзіне ХІХ стагоддзя, працуе музей. Тут таксама ідзе рамонт — аднаўляюцца інтэр’еры, парадкуецца парк і наваколле, пракладаюцца новыя водаправоды і газаправоды, тэлефонныя лініі. Тут, ля палаца, будуць праводзіцца дажынкі.

— Тыдзень таму мы адкапалі скарб, — дырэктар вядзе нас у будынак былой аранжарэі. — Менавіта тут адкапалі арсенал — французкую зброю з 1812 года. Прыязджала тэлебачанне, прэса.

— Тады ў вас будзе цікавая экспазіцыя ў музеі?

Замест адказу — няўпэўненасць. Ці каштоўная знаходка вернецца ў Пружаны, ніхто не ведае — пакуль „скарбам” заняліся даследчыкі.

Юрась Зялевіч прапануе наведаць месца бітвы 1812 г. у недалёкім лесе, там капліца ў гонар загінуўшых у бітве пад Гарадзечнам.

* * *

— Не думайце, уся Беларусія нам зайздросціць, — заяўляе падвыпіўшы рабочы. Стаім у цяньку пад стогадовым дубам у палацовым парку. Гутарым пра жыццё.

— А ў нас цяпер як у Маскве. Уся краіна тут. Уся Беларусія тут. Прыезджых больш чым мясцовых, — ганарыцца дзядзька. Ахвотна расказвае пра начное жыццё Пружан. Найбольш цікава ў г.зв. „вясёлым доме”, дзе „песні з вечара да утра”. Апрача песень ёсць і іншыя атракцыёны: дзевушкі, гарэлка.

— А якія інвестыцыі?

Апрача верталётнай пляцоўкі ў Пружанах пабудавалі заправачную станцыю, новыя прыпынкі, платы, паставілі новыя будынкі.

— Беда, што толку нету, — крытыкуе парадкі субяседнік. — Хаця б у нашым парку: найперш пасеялі траву, а пасля пачалі капаць водаправоды.

На грунтоўны рамонт Пружан адведзена два месяцы.

— А надо жэ па-ціхонечку, — у дзядзькі на думцы трава, якую зноў трэба засеяць і паліваць, каб вырасла пад 20 верасня.

* * *

Дарога ў цэнтр горада нагадвала маршрут праз палескую дрыгву. У мястэчку ў адзін час пракладаюць водаправоды, газаправоды, электрычнасць, кладуць тратуары, садзяць кветкі і ставяць платы. Куды ні глянь — стаханаўскі ўздым. Глянеш уверх — кладуць новы дах, глянеш па баках — малююць платы, зірнеш уніз — рыюць каналы. У рамках аднаўлення на хаду рамантуюцца таксама гістарычныя будынкі.

Пад уплывам акцыі актывізаваліся местачкоўцы. У мясцовым універмагу, да якога трэба дабірацца чорным ходам, выстраілася чарга за абоямі. У жылых кварталах малявалі балконы і лавачкі.

Калі пра зайздрасць, дык у мястэчку ставяць новыя бетонныя платы, якія нагадваюць зялёна-белы вышываны ручнік. Пружаны поўнасю заслужылі на такі падарунак — у Брэсцкай вобласці ўраджай перасягнуў 90 працэнтаў.