Не бойцеся негра на мяжы

Мікола ВАЎРАНЮК

Ну, думаю сабе, амерыканцы нічуць не навучыліся шпіёніць з часоў халоднай вайны. Памятаеце гісторыю са шпіёнам, якога скінулі на Закарпацце? Закапаў ён парашут, пераапрануўся ў вышываную кашулю і парцяныя нагавіцы ды ўваходзіць у вёску. А там на лавачцы дзед глядзіць за грамадкай унукаў. „Слава Ісусу Хрысту”, — павітаўся шпіён і папрасіў вады напіцца. Потым пачаў яе расхвальваць на чыстай украінскай мове, што, маўляў, такая добрая як у Дняпры. „Ты мусіць будзеш амерыканскі шпіён”, — перабіў яго стары. „Ну што вы, дзеду!? Адкуль вам такое прыйшло ў галаву?” — абрушыўся шпіён. А дзед на тое: „Колькі жыву на свеце, не чуў, каб так добра па-нашаму негр гаварыў”.

Не паспеў я аднак пасмяяцца з прыгаданай гісторыі, бо глянуў на дату заявы: 1 жніўня. Халодны пот зрасіў мне лоб, а мурашкі прабеглі па спіне туды і назад. То ж Лукашэнка паскардзіўся старэйшаму брату і з-за мяне. Мой ты Божа, скандалы ў журналісцкім жыцці не навіна, але яшчэ ў такім міжнародным то я ўдзелу не прымаў.

На польска-беларускай мяжы сапраўды некалькі дзён раней быў негр. Разам з Кракаўскім аддзяленнем Польскага тэлебачання здымалі мы падчас „Беларускіх трыялогаў” фільм пра Сакрата Яновіча. У здымачнай групе быў Браян Скот — чарнаскуры журналіст, вядучы тэлепраграму „Этнічныя кліматы”. Крынкі, як вядома, побач мяжы, дык і мы, стараючыся паказаць атмасферу Малой айчыны Сакрата Яновіча, раз-пораз напорваліся на слупы з лаўрова-збажовымі гербамі. Мала таго, начавалі ў хаце ля маляўнічай даліны рэчкі Нятупы. Другі схіл даліны — гэта ўжо Беларусь. І так тры дні. Нічога дзіўнага, што наш Браян мог у рапартах беларускіх пагранічнікаў размножыцца. А пакуль тыя рапарты дайшлі да Мінска, то і мундзір амерыканскага рэйнджэрса апрануць.

Добра ўсё-ткі, што мы паспелі з’ехаць з Крынак без адзінага стрэлу. Але, што будзе, калі Браян Скот зноў з’явіцца ў нас, пры нагодзе рэалізацыі чарговай серыі „Этнічных кліматаў”?

У сувязі з гэтым мая гарачая просьба да нашых верных чытачоў, якія маюць непасрэдны доступ да Першага Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. Перадайце яму асабіста, што Браян Скот ніякі не амерыканец, а патомак бедных нявольнікаў з Брытанскай Гаяны. Ніколі ў жыцці не трымаў ніякага пісталета, адно мікрафон. Беларусь, беларусаў і беларусак любіць і паважае. Не бойцеся яго.

І не страляйце да журналістаў ля мяжы!

* * *

Я нядаўна на сустрэчы з расіянамі расказаў адно здарэнне. Калі мы нядаўна ў Брэсце праводзілі семінар з кіраўнічымі кадрамі, прыехаў кіраўнік нацыянальнага запаведніка „Белавежская пушча”, якая знаходзіцца на граніцы з Польшчай, і папрасіў мяне тэрмінова прыехаць, паколькі ёсць праблема, звязаная з бяспекай. Ён выкладае мне факты і паказвае дакументы: негры на граніцы Польшчы і Беларусі, ваенныя негры, амерыканцы. Скажыце, што яны за сотні тысяч кіламетраў робяць на польска-беларускай граніцы? Зразумела што. Мы, канешне, на гэта рэагуем і будзем рэагаваць адэкватна. Потым кладуць мне на стол фатаграфіі. Цераз кожныя 25-30-50 кіламетраў устаноўлены самыя сучасныя пункты назірання: вышка, высока над дрэвамі, не скрываючы пры тым, электроннае абсталяванне, якое ўсю тэрыторыю Беларусі праглядае.

Са стэнаграмы прэс-канферэнцыі Аляксандра Лукашэнкі для расійскіх СМІ ад 1 жніўня 2003 г.