Ласіняны

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

На вулічным узгорку стаіць мураваная праваслаўная каплічка, пабудаваная, як сказалі мне вяскоўцы, „пры цары Мікалаі”...

На ўзгорку хацелі людзі змураваць свіран і ў ім трымаць збожжа, каб на прадвесні дзяліць яго паміж найбяднейшымі вяскоўцамі. Назапасілі цэглу і трымалі іх у аднаго гаспадара, а ён узяў і тыя цэглы амаль усе прапіў. З тае рэшткі, што асталася, майстар з Кулёў паставіў каплічку. Паставілі яе перад панскім полем, каб жывіна ў панскае не лезла.

Калісь Ласіняны належалі прыходу ў Галынцы. З Галынкі бацюшка ішоў на Сёмуху з хрэсным ходам, свянціў жыта. Прыходзіў у вёску і тут усе каля каплічкі маліліся. Насупраць каплічкі выган быў і туды пераганялі жывіну. Гналі каля плота побач каплічкі і адтуль бацюшка свянціў кароў і коней. Пасля ішоў праз вёску і свянціў усялякую ежу, якую людзі выстаўлялі на сталы перад сваімі хатамі. Пасху тады вазілі свянціць у царкву, на ўсяночную; пасля службы яе бацюшка свянціў.

Калі немец вайною ішоў, спаліў вялікую драўляную галынскую царкву. Пасля вайны на захад ад Ласінян пралягла дзяржаўная граніца. Крынкі і Крушыняны апынуліся на польскім баку, а вёскі з заходняга ўзбярэжжа ракі Свіслачы апынуліся ў Савецкім Саюзе. У 1948 годзе граніцу перанеслі на Свіслач і такім чынам Ласіняны апынуліся ў Польшчы. Дзяржаўная мяжа аддзяліла вёску ад прыхода ў Галынцы.

Сёння ласіняне не возяць пасху ў царкву, а выносяць да свае каплічкі, куды прыязджае бацюшка з Крушынян. Калісь пад каплічку выводзілі і пакойнікаў, бо яна недалёка канца вёскі ад Галынкі. Сёння прыхадскі цэнтр з другога боку і для вываду пакойнікаў вяскоўцы паставілі крыж у агародчыку крайняй ад Крушынян хаты.

Старую каплічку жыхары Ласінян адрамантавалі які дзесятак гадоў таму, бо распадалася. Звязалі дротам, абтынкавалі, перакрылі. Хто ведае, ці не быў гэта апошні яе рамонт. Калісь у Ласінянах было каля дзевяноста коней, а сёння толькі два кані і тры трактары...