„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

„11 гадзін: Прыезд рагатай і нерагатай жывёлы; 12 гадзін: Прыбыццё запрошаных гасцей; 13 гадзін: Супольны абед”.

* * *

Фатограф на вяселлі:

— Ці магу зрабіць здымак шчаслівай пары: маладой і яе маме?

* * *

Тры месяцы пасля шлюбу маладая Аня прызнаецца маці:

— У свеце для мяне існуе толькі адзін мужчына!

— Гэта вельмі добра, толькі глядзі, каб твой муж пра гэта не даведаўся.

* * *

— Мамачка, — скардзіцца Аня сваёй маме, — мой муж увесь час абгрызае пазногці.

— Гэтаксама рабіў і твой бацька, але я яго адвучыла.

— Якім чынам?

— Схавала яго зубны пратэз.

* * *

Пасля вяселля дачка пытае сваю маці:

— Што робіш з абедам, калі не смакуе бацьку?

— Пакідаю да вячэры.

* * *

Сям’я выбралася ў заапарк. Спыніліся каля клеткі з ільвамі. Цешча хвалюецца:

— Каб хаця які з гэтых звяроў не вылез з клеткі!

— Не бойцеся, мама, — супакойвае яе зяць, — калі вы з намі, ніводзін з іх не адважыцца.

* * *

— Які падарунак купіў ты цешчы на юбілей?

— Папугая.

— Дзеля чаго ты так зрабіў?

— Уяві, што цяпер маю крыху спакою, бо яны безупынна сварацца.

* * *

— Ці ты чуў, што Андрэй развёўся, а затым ажаніўся з сястрой першай жонкі?

— Відаць не хацеў мець чарговай цешчы.

* * *

Чыноўнік узяў хабар ад бізнесмена, заглянуў у канверт, усміхнуўся ды спытаў:

— Хачу даведацца, хто вам сказаў, што бяру так мала?

* * *

Камісія праводзіла конкурс на пасаду дырэктара. Кожнаму з кандыдатаў паставілі аднолькавае пытанне: „Колькі будзе два і два?”

— Чатыры, — адказаў першы.

— Пяць, — адказаў другі.

— Тры, — адказаў трэці.

— А трэба каб колькі было? — спытаў чацвёрты; і ён стаў дырэктарам.

* * *

— Ці ведаеш, як мой „Малюх” стаў цяпер ціха ездзіць?!

— А што: падрэгуліраваў рухавік?

— Не! Перастаў вазіць цешчу.