Ніва № 15 (2448), 13 красавіка 2003 г.

Не захварэлі на страх

Мікола ВАЎРАНЮК

Мікола Маркевіч і Павел Мажэйка пасля шасці месяцаў ссылкі вярнуліся ў Гродна. Галоўны рэдактар „Пагоні” — засуджаны на паўтара года прымусовых работ — будзе працягваць пакаранне ў родным горадзе. Можа жыць у сваёй кватэры і мае абавязак знайсці працу, а частку зарплаты аддаваць дзяржаве. Паўла Мажэйку ўмоўна датэрмінова вызвалілі.

— Галоўная цяпер для мяне забарона, — кажа гродзенскі журналіст, — выязджаць за мяжу. За шэсць месяцаў знаходжання ў Жлобіне мне прыйшло звыш дзвюх тысяч лістоў, большасць з-за мяжы: з Польшчы, Чэхіі. Я набыў новых сяброў і хацеў бы ім асабіста падзякаваць. На жаль, пакуль не магу.

— Вялікі дзякуй і нізкі паклон усім, хто нас падтрымаў у час працэсу і ў ссылцы, — гаворыць Мікола Маркевіч. — Калі б свет прамаўчаў пра гэтую бяду, мы замест абмежавання волі, маглі б трапіць у турму, перажыць сапраўднае зняволенне. І быць там да канца тэрміну. Таму ў нас вялікая ўдзячнасць усім людзям, якія спрычыніліся да паслаблення рэжыму нашага ўтрымання.

Абодва журналісты думаюць пра новую газету.

— „Пагоня” была слаўнай старонкай у маім жыцці, — кажа Павел Мажэйка, — і напэўна ў гісторыі Беларусі. Застаўся калектыў, які падтрымліваў нас, чакаў нас. Хочам надалей разам працаваць, ствараць беларускую журналістыку.

— Газета будзе, — не сумняваецца Мікола Маркевіч, нягледзячы на тое, што ўлады дваццаць разоў адмаўлялі ім у рэгістрацыі новага выдання. — Ёсць два дзесяткі чалавек, якія рабілі „Пагоню” і хочуць рэалізаваць вялікі беларускі газетны праект. Новая „Пагоня” мусіць быць хаця б таму, што вялікая частка грамадства патрабуе такой газеты. Сёння ў беларускай інфармацыйнай прасторы ёсць чорная дзірка. З’яўленне такой газеты будзе актам гістарычнай справядлівасці ў адносінах да нацыянальных дэмакратычных сілаў у Беларусі.

— Я асабіста не перажываю, калі нам давядзецца яшчэ гэтага чакаць, — гаворыць Павел Мажэйка. — За час прабывання на хіміі я здабыў чатыры спецыяльнасці: працаваў на лесапільні, быў стропальшчыкам, падмятаў вуліцу і двор, вывозіў гной. У любым выпадку я прынясу карысць і сабе, і беларускаму грамадству.

Як Павел Мажэйка ў Жлобіне, так і Мікола Маркевіч у Асіповічах працаваў фізічна. Дапамагаў будаваць баптысцкі храм. Абодва гавораць, што пераносіць ссылку дапамагала тое, што знайшлі там спагадлівых людзей.

— Пра дрэннае не хочацца памятаць, — кажа Павел Мажэйка, — кожны нармальны чалавек ва ўмовах абмежавання волі адчувае сябе нядобра. Галоўнае, што мне ўдалося не захварэць на страх. Лічу гэта сваёй перамогай. Я гатовы да далейшага жыцця.