Сухінічы

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

З самой зямлі жыве тут вельмі мала людзей; большасць зямлі абрабляюць пенсіянеры, а зямля тая з’яўляецца ўласнасцю іх гарадскіх дзяцей. Некаторыя пенсіянеры трымаюць па сем кароў. У вёсцы працуе пункт прыёму малака, куды гэтую харчовую сыравіну пастаўляе каля сарака пастаўшчыкоў з Гарчакоў, Хмялеўшчыны, Калёніі Кнышэвічы і з самых Сухініч; людзі прывозяць па 1 300 літраў сырадою ў суткі: ад пяці да пяцідзесяці літраў кожны. Двух гаспадароў у вёсцы мае свае рэзервуары для малака.

Збожжа людзі збіраюць камбайнамі, якіх два ў Сухінічах і адзін у прылягаючай да іх Хмялеўшчыне. Збіраюць камбайнамі, бо няма ўжо каму падбіраць за снапавязалкай і малаціць каля малатарні. Да таго ж уборка камбайнам танней выходзіць.

Між Сухінічамі і Хмялеўшчынай стаіць школьны будынак. Школа тут спыніла працу пяць гадоў таму; у апошні год яе працы вучылася тут 27 вучняў. Сёння з Сухініч і Хмялеўшчыны вучыцца чацвёра дзяцей у пачатковай школе ў Бабіках і столькі ж у гімназіі ў Шудзялаве.

Школьнага будынка войт не можа прадаць, бо яго частка з’яўляецца ўласнасцю вёскі і вёска на продаж не згаджаецца. Будынкам апякуюцца мясцовыя хлопцы; лепш сказаць, што трымаюць ключы ад яго, бо той будынак выглядае так, быццам стаяў на нейкім незаселеным травяністым востраве, на які час-часам падаюць метэарыты, трапляючы ў вокны ці дзверы.

У вёсцы каля пятнаццаці легкавушак. Чатыры гады таму пракладзена тут водаправод, а тры гады таму даведзена тэлефоны да ўсіх ахвотных.

Лячэбныя ўстановы ёсць у Саколцы і Шудзялаве, там людзі маюць свае папкі ў картатэках. У Саколку можна даехаць на аўтобусе пэкаэсу, а ў Шудзялава — на школьным. Але найчасцей хворых бацькоў возяць да лекараў іх дзеці, а калі хто дзяцей не мае — у вёсцы каля трыццаці кавалераў — тады падвезці можа і сусед, бо людзі тут жывуць наогул дружна. Пра гэта можа нават сведчыць тое, што ў эпоху розных электронных замкоў, высокіх агароджаў і агрэсіўных сабак за імі, некаторыя жыхары Сухініч зачыняюць свае дамы затычкай.