„Тутэйшыя” Плютовіч і Рэдлінскі

Міра ЛУКША

Узнагароджана была кніга (выдадзеная... на Келеччыне сябрам-выдаўцом Плютовіча) „Zapomniana wojna. Europa po deszczu” і „Transformejszen” аўтара „Канапелькі”, які сваю тутэйшасць загубіў недзе па Амерыках, жыве ў Варшаве, у Беластоку бывае зрэдчас, але, усё ж, ён „наш”, да таго вельмі вядомы. Ягоная новая кніга ў самой Польшчы не апынулася ў саставе найлепшых. Сам аўтар, здаецца, патрактаваў прыезд у Беласток як нагоду зрабіць сабе фестываль, у адрозненне ад заўсёды сціплага, у вечным одуме, невялікага вялікага паэта Плютовіча, які адным сказам скажа найважнейшае. — Паэты маюць дар кароткага маўлення, а я, як празаік, буду гаварыць больш, — пачаў празаік. І хоць сталы ўгіналіся ад страў тутэйшых ды смакавітых, аўтары пабеглі выступаць яшчэ ў „Падляшскую ксёнжніцу”. А раней была і кнігарня „Акцэнт”, дзе падпісваў сваю кнігу Рэдлінскі; гэтая кнігарня ідзе, здаецца, наперадзе іншых кніжных крамаў у сваёй ініцыятыўнасці.

Пасля „Трансфармэйшн, або — як галёнка танцавала з гамбургерам”, кажуць, жыхар Польшчы павінен адчуць катарсіс і зразумець свае фобіі ды комплексы. Канкуруюць, вось, сець бараў МакДональдса з барам „Бігос ды галёнка”. Вось, спадар Юрас думае стварыць сець бараў са старапольскім едлам, а ставіць іх каля касцёлаў (якіх у Польшчы — 10 тысяч, значыць, і такіх сталовак было б столькі ж). Рэдлінскі жартуе сабе са святасцей?.. Белых, чырвоных, паласатых... З’едліва паўтараў на ўручэнні: „Я як пісаж бардзо правіцовы...” Кажа, ад гэтай кнігі свет не перакуліцца. На вокладцы — на шары пузаты твар таўстуна з вываленым языком у бела-чырвоную палоску. Проста, сатырычны рэпартаж. Урэшце, Рэдлінскі — быў журналістам, і кульнулі яго ў свой час разам з нашым Сакратам.