Прыгода з гіпнатызёрам

Паўліна ШАФРАН

Аднак жывуць сярод нас „геніяльныя” людзі, якія на ўсё знойдуць спосаб — нават на лішнія кілаграмы. У апошнім часе ў беластоцкіх газетах паявіліся аб’явы аб гіпнатычных сеансах, якія памагаюць вызваліцца ад лішняй вагі. Жанчыны, спакушаныя перспектывай выгляду манекеншчыцы, звоняць і дамаўляюцца на візіты. Я пазваніла таксама і то не аднаму гіпнатызёру, каб выбраць найцікавейшую і не надта дарагую прапанову. Размовы былі падобнымі. Кожны „спецыяліст” прапанаваў найноўшыя метады працы з арганізмам і целам пацыента на працягу ад трох да дзесяці сеансаў. А які будзе эфект? Стопрацэнтны, — упэўнена адказвалі мае размоўцы. З усіх намоў я выбрала прапанову старшыні арганізацыі, якая гуртуе гіпнатызёраў.

Спатканне было назначана на 10 гадзіну раніцы. Першы шок перажыла я, калі пабачыла кабінет, у якім меў адбыцца сеанс. Пакойчык памерам чатыры на пяць метраў, застаўлены мебляй ненайлепшай якасці, са старым зялёным крэслам і абдзертым ложкам, якое можна спаткаць у шпітальных кабінетах... І да гэтага цяжкі пах ад гарэючых пахучых рэчываў і шматлікіх свеч. Ух! — на сам успамін аж трасе чалавека!

Біяэнергатэрапеўт з вялікай заангажаванасцю пачаў спатканне. Спачатку тры-чатыры хвіліны спаглядаў на мяне, каб адчуць маю энергію, а затым, пацмокаўшы вуснамі і пакруціўшы галавой, стаў апісваць маё жыццё. Сцвердзіў адразу, што я — вельмі скрытая і баязлівая асоба, якая мае вялікія праблемы з наладжваннем кантактаў (з чым мае сябры, як і я сама, зусім нязгодныя). Паінфармаваў таксама, што найлепшая прафесія для мяне — ветерынар або праца ў хімічнай лабараторыі. „Не дай Бог, каб вы сталі юрыстам або журналісткай, або вывучалі замежныя мовы. То ж у вас матэматычныя здольнасці”, — сказаў абураны, калі пачуў ад мяне, што я думаю наконт прапанаваных ім прафесій (на жаль, не ведаў, што пішу ў „Ніву” і вучуся на юрыдычным і філалагічным факультэтах).

На маё пытанне, дзе ён здабыў прафесійную падрыхтоўку, мой суразмоўца злосна адказаў: „Не ў Варшаўскім універсітэце, а як скажу, што ў Маскоўскім, то не будзе гэта калоць у вочы?” — „Не, чаму?” — адказала я адразу, спаглядаючы на дзверы і ацэньваючы магчымасці ўцёкаў з кабінета.

Да сваіх вывадаў аб маёй асобе дадаў яшчэ праблему, як сказаў, „усіх маладых людзей” — узаемаадносін з бацькамі. Тут ён таксама памыліўся, бо праблема паразумення з бацькамі ў мяне адсутнічае. Такіх несапраўдных сцвярджэнняў было намнога больш, а гэтую „чыстую праўду” аб маёй асобе чытаў ён з „энергетычнай аўры”, якая мяне акружае...

Мяне найбольш цікавіў спосаб скідкі лішніх кілаграмаў. Аказалася, што адразу трэба заплаціць 350 злотых. Лішнія кілаграмы мелі самі „сыходзіць” з цела, дзякуючы думцы, якую ўвядзе ў маю галаву гіпнатызёр. А вынікі былі б відавочнымі ўжо на другі дзень (1,5 — 2 кілаграмы штодзень)...

Але тут развага пераважыла ўва мне. Як доўга можна слухаць такую лухту? — падумалася. Вытрымала я гадзіну і сорак мінут, але мая цярплівасць скончылася, калі паступіла прапанова зрабіць рэляксацыйны масаж („Bo taka pani spieta”, — сказаў гіпнатызёр).

Культурна адмовіўшыся ад масажу, падзякавала я за спатканне і сказала прыязным тонам: „Падумаю і пазваню вам”.

Так закончылася мая прыгода з гіпнозам. Аднак многія жанчыны, а нават маладыя дзяўчаты, карыстаюцца паслугамі, якія не заўсёды бяспечныя для цела і душы. Ды можа і варта задумацца, ці трэба шукаць дапамогі ў гіпнатызёраў, біяэнергатэрапеўтаў і падобных „спецыялістаў” і набіваць кішэні псеўдалекарам. Можа лепш пакарыстацца старым рэцэптам м.ж.б.р (для незарыентаваных рассакрэчу гэту абрэвіятуру: менш жэрці — больш руху), а фігура можа не манекеншчыцы, але прыгожай жанчыны з часам паявіцца.