Блакітныя вокны — гэта ўжо Беларусь

Анна ЛУШЫНСКАЯ (Лімонка)

Нашто ж трое маладых людзей едзе за мяжу ў пачатку навучальнага года?! А менавіта таму, што ў сталічным Парк-Клубе Мінск адбываўся рок-канцэрт у рамках Восені польскай культуры. Ігралі тады польскія гурты „Оркестра на Здрове”, познаньская „Піджама Порно” ды „T. Love”. У дадатак выступіла легенда беларускaй pок-сцэны „Н.Р.М.” Такой непаўторнай нагоды нельга было прапусціць.

Падарожжа пачалося зусім нетыпова... У Баброўніках у аўтобус увайшло двух памежнікаў. У аднаго я доўга заглядзелася — ён нагадваў мне кагосьці... Адвярнулася я ўправа, а там Кася таксама глядзіць на памежніка. Хто гэта такі? Амаль у той жа момант абедзве мы сказалі, што памежнік выглядае як Лявон Вольскі! Тамаш згадзіўся з намі. Ці гэта магчыма, што ў Вольскага брат-блізнюк? Гэтага мы ўжо не даведаліся, хаця мелі вялікую ахвоту зрабіць Лявону” здымак (але мы пабаяліся канфліктаў з уладай...). З мяжы шчасліва паехалі мы праз Ваўкавыск ды Слонім у сталіцу. Апрача знаёмага” памежніка ў Беларусі прывітаў нас інтэнсіўны пах ваўкавыскай птушкафермы.

Зараз за мяжою нашу ўвагу прыцягнулі блакітныя вокны, дзверы, платы ў вёсках. „Блакітныя вокны — гэта ўжо Беларусь”, — сказаў Тамаш. Праўда, гэты колер вылучаўся вельмі моцна позняй парой. Дайшлі мы да вываду, што пэўна там блакітная фарба самая танная, і таму яна такая паўсюдная.

У сталіцы заўважылі мы шыльду грыль-бара „Печкі-Лавачкі”, дзе можна паспрабаваць таямнічага напою „Крамбамбуля”, вядомага (прынамсі з назвы) фанатам апошняга музычнага праекта Лявона Вольскага пад аднайменным загалоўкам. Дарэчы, пакарысталіся мы гэтай магчымасцю... „Печкі-Лавачкі”, што ў цэнтры Мінска, аказаліся вельмі ўтульным барам з цікавым меню (апрача самой „Крамбамбулі” рэкамендую вінегрэт „Акунья Матата”).

26 верасня, чацвер. Мінская публіка добра прыняла замежных гасцей. Найбольш ёй спадабалася „Піджама Порно”, хаця і „Т. Love” атрымаў шумнае адабрэнне, калі яго вакаліст праспяваў другую версію песні на англійскай мове (думаў, што больш людзей яе зразумее, чым па-польску?): I dont care of president... „T. Love” таксама выступіў паспяхова. Паміж песнямі публіка крычала „Жыве Беларусь!”, а польскія гурты згодна ім уторылі. Па-над нашымі галовамі лунаў бел-чырвона-белы сцяг. Палякі і беларусы ўмелі знайсці aгульную мову.

Сам Н.Р.М. даў незвычайны канцэрт — іншы ад усіх, якія бачыла я ў Польшчы. Ведаю, што нямнога людзей „адсюль” магло такое пачуць. Шмат энергіі, супрацоўніцтва; вакаліст Лявон Вольскі перакідваўся жартамі з гітарыстам Пітам Паўлавым, а нават (!) — саскочыў са сцэны ў публіку (шчасліва). Артысты зрабілі амаль жа міні-спектакль.

Зусім новую афарбоўку набылі для мяне некаторыя песні. Асабліва, калі Лявон спяваў, што яму „цяжэй і цяжэй знайсці сваю вуліцу і пазнаць”, што „будуюць новыя гмахі” (хопіць пабачыць мінскія вуліцы...). Беларускую сучаснасць апісаў ён наступным чынам: „купіць бы даляры, прадаць бы рублі” — словамі песні з іх новага альбома „Дом культуры”.

Няцяжка было прыкмеціць знаёмства членаў „Піджамы Порно” і „Н.Р.М.” Польскія музыкі запрашаюць беларусаў у Познань на „Мінскую вясну”, а мінскія мастакі робяць такую ж імпрэзу ў сябе.

Не абышлося таксама без знаёмства з мінскім гарадскім транспартам. Пазналі мы тралейбусы, цягнікі (яны даражэйшыя чым аўтобусы), метро. Апошні від транспарту найбольш характэрны Мінску. Знаёмства пачалі мы са станцыі Леніна — адзінага месца, дзе можна паглядзець мульцікі (вучні і студэнты спецыяльна прапускаюць заняткі, каб паглядзець, напр. Scooby Doo), праз вагоны метрапалітэна, абклееныя налепкамі Радыё Свабода, а скончылі на трагічнай Нямізе. Ужо пасля першага падарожжа на метро асталася з намі мантра: Асцярожна. Дзверы зачыняюцца. Наступная станцыя...” Я магла б гэта паўтарыць нават прачнуўшыся пасярэдзіне ночы!

У самім Мінску былі мы 25, 26, 27 верасня („25, 26, 27” — гэта загаловак песні Н.Р.М., як заўважыў Тамаш). Вярталіся мы праз сонную і прыгожую Гародню. Не трэба нам было прыпамінаць дваццацігадовай даўнасці скетчы Зянона Лясковіка, каб заглыбіцца ў атмасферу мінулага часу. На гродзенскім вакзале побач кожнай касы чытаем: „Кніга скаргаў і прапановаў знаходзіцца ў дзяжурнага па вакзале”.

Прызнаюся, што гурты Н.Р.М. ці „Уліс” ведаю дзякуючы Радыё „Рацыя”. Шкада, што ўжо нічога новага не даведаюся з рацыйнага эфіру, з перадачаў РокГітПарад ці РокФерма, якія вёў Стэп. Астаюся з маімі стужкамі і добрымі словамі маіх сяброў. Што рабіць далей? Марыць? Цешыцца мінулым? Думаю, што ў пэўным сэнсе так.

Кажуць, што шалёныя людзі шчаслівыя. Рацыя (105,5)! „Мы проста дзеці — блукаем па свеце”.