Канец Мікалаеўскай эпохі

Мікола ВАЎРАНЮК

Яго наследнік, Мікалай Салышка, паспрабаваў быў спалучыць кіраванне гмінай з прафесійнай працай у Бельску. Выклікала гэта недаўменне жыхароў і шум у медыях. Салышка ўканцы стаў поўнаштатным войтам, але і цяпер не прызнаецца, што яго першапачатковыя планы былі нерэальныя:

— Спачатку я ўзмоцніў фінансы Гміннай управы, адно тады стаў там працаваць на поўным штаце.

Мабыць, пасля сёлетніх самаўрадавых выбараў і пашкадаваў гэтага рашэння, бо прайграў войтава крэсла Ананію Савіцкаму. Сваю паразу лічыць несправядлівай, бо дзякуючы ашчаднаму гаспадаранню рамантаваў гмінныя гравійкі, выліў 3,5 кіламетра асфальту ў Мілейчычах, а ў Сабятыне быў пракладзены водаправод.

— У Мілейчычах прыйшлі да ўлады людзі, якія не любяць Мікалаяў, — тлумачыць свой пройгрыш на выбарах Мікалай Салышка.

Сапраўды так склалася, што Мілейчычамі звыш 30-ці гадоў кіравалі Мікалаі. Апрача вышэй успомненых: Мікалай Бартнічук. Ён найдаўжэй, спачатку як начальнік гміны, пазней як войт. Аднак цяжка абараніць намёк Салышкі на тое, што ў змаганні за Мілейчычы праваслаўных перамаглі людзі павязаныя з Каталіцкім касцёлам і „Салідарнасцю” (што б апошняе слова цяпер не абазначала). Новы войт, Ананій Савіцкі — чалавек мясцовы, праваслаўны. Кандыдаваў са спіска Саюза левых дэмакратаў.

— Я рашыўся на гэта, каб пакончыць у Гміннай управе з некампетэнтнасцю, дрэннай атмасферай між людзьмі, — гаворыць Ананій Савіцкі, кіраўнік мілейчыцкай амбулаторыі, адзіны лекар у гміне.

Хаця яго выбарчая праграма не рознілася ад тае, з якою выступалі пяць ягоных канкурэнтаў — змаганне за датацыі для гміны, новыя месцы працы, рамонт дарог, пракладка водаправодаў — аднак то яму даверыліся выбаршчыкі. Старэйшая жанчына на галоўным скрыжаванні Мілейчыч тлумачыць яго поспех наступным чынам:

— Добры лекар, добры чалавек, ніколі не адмовіў у дапамозе. А як будзе намі правіць, то хто яго ведае.

Ці доктар Ананій Савіцкі мае намер надалей лячыць людзей?

— На выбарчай лістоўцы я пісаў: „Не пакіну маіх пацыентаў”. Калі б я адмовіўся ад лекарскай практыкі, ашукаў бы не толькі выбаршчыкаў, але і пацыентаў. Я працы не цураюся. Магу рабіць па 10-12 гадзін у суткі, калі будзе такая патрэба. Гмінная ўправа амаль па-суседску з амбулаторыяй. Чалавек з хваробай можа прыйсці ва ўправу і наадварот, хадайнік — у амбулаторыю. Былі ўжо такія выпадкі.

Мілейчыцкая гміна невялікая — усяго 2 тысячы 300 жыхароў. Але патрэб тут намнога больш, чым магчымасцей іх ажыццяўлення.

— Гэта тыповая ўсходняя сцяна, адкуль уцякае моладзь, бо няма тут ніякіх перспектываў, — гаворыць Мікалай Блашчук. — Але і ў параўнанні з найбліжэйшымі суседзямі жывем горш, бо маем вялікія запазненні. Надагнаць упушчаны час можа толькі асоба энергічная, якая возьме сабе добрага дарадчыка, спрактыкаванага юрыста, які сумее прыцягнуць у гміну інвестыцыі і грошы з фондаў Еўрасаюза.

— Я разумею, што не ўсё магу зрабіць сам, — кажа Ананій Савіцкі. — Можа папрашу дапамогі ў лекара з суседняга Нурца?

Першыя планы новага войта звязаны з аховай здароўя. Хоча ён пераўтварыць гмінную амбулаторыю ў непублічную.

— Хачу зазначыць, што пацыенты гэтай змены не заўважаць, — заяўляе на пачатку размовы пра планаваную рэформу, — лячэнне будзе як і да гэтай пары, бясплатнае.

І лячыць будзе той самы доктар, Ананій Савіцкі. Хаця ад лютага ідзе на пенсію.

Трэба пажадаць яму моцнага здароўя.