„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Мо запамятаў рэгістрацыйны нумар матацыкла?

— Не, але ўхапіў кашалёк ездака.

* * *

Скардзіцца сябра сябру:

— Калі іду на скачкі і прайграю, дык жонка насміхаецца, што я дурань і не ўмею паставіць заклад на добрага каня. А калі выйграю, тады кажа, што дурню заўсёды шанцуе.

* * *

Муж вяртаецца з працы, з’ядае абед, кладзецца на тапчан і кажа жонцы:

— Прынясі мне газету!

— А можа так азваўся б да мяне хаця нейкім словам? — крыўдуе жонка.

— Бягом!

* * *

— Міша, чаму твой сабака так на мяне брэша? Я думаў, што мы ўжо пасябравалі...

— Не хвалюйся. Ён заўсёды так сябе паводзіць калі нехта есць з ягонай талеркі.

* * *

Маці паказвае дачцэ здымкі з сямейнага альбома.

— Кім з’яўляецца той кучаравы мужчына побач цябе? — пытае дачка.

— Гэта твой родны тата.

— Тата? А кім з’яўляецца той таўстун, што жыве з намі?

* * *

З вакзала кранаецца цягнік. За ім па пероне бяжыць жанчына і кліча:

— Алёша! Алёша!

З акна апошняга вагона высоўваецца малады пасажыр і ў той момант жанчына ўдарае яго ў твар. Мужчына сядае ў купэ і аж качаецца ад смеху. Ягоны пажылы спадарожнік дзівуецца:

— Вы атрымалі аплявуху і яшчэ смеяцеся?

— Бо я не называюся Алёша.

* * *

На пляжы сустракаецца траіх святароў розных канфесій і абменьваюцца інфармацыямі, колькі каторы аддае з тацы Богу. Ксёндз нарысаваў на пяску кола ды кажа:

— Кідаю грошы ўверх і колькі ўпадзе ў кола, столькі аддаю Богу, а апошнія пакідаю сабе.

Пастар нарысаваў лінію і кажа:

— Кідаю грошы ўверх: што ўпадзе з левага боку лініі, гэта маё, а тое, што астанецца з правага боку, аддаю Богу.

Бацюшка нічога не нарысаваў толькі сказаў:

— Я таксама кідаю грошы ўверх; што Бог зловіць, гэта Яго.

* * *

— Ці ты хрышчаны?

— Так, толькі тады налілося мне вады ў вуха і не пачуў, якое далі мне імя.

* * *

У краму ўваходзіць дзедка:

— Прадайце мне паперу для с...кі.

— Трэба гаварыць „туалетную паперу”, — павучае яго прадавец.

— І мыла яшчэ прадайце.

— Туалетнае?