„Хлопцам-рыбалоўцам” — 20

Ганна КАНДРАЦЮК

— Чаго добрага можа цяпер спадзявацца чалавек у вёсцы? Адны хваробы, старасць, адзіноцтва. Нічога не хочацца. Хто можа ўцякае ў горад, — расказваюць мясцовыя.

У Рыбалах, як усюды. Хаця, не да канца... З „Хлопцамі-рыбалоўцамі” дзеецца нешта ненармальнае — з цягам часу яны, замест старэць, маладзеюць. Адзін Пётр Мартынюк, ветэран, дваццаць гадоў не сыходзіць са сцэны. Цяпер, разам з ім выступае ўжо сын.

Дзве справы на раз

— Бо ёсць у нас людзі з такой энергіяй, што то пажыць хочуць, — кажа мясцовая цётка, — паспяваць, патанцаваць. Між людзей паехаць, пабачыць як іншыя жывуць. Работы і так не пераробіш!

Цяперашні склад калектыву цяжка назваць „рыбалаўскім”. Спяваюць хлопцы з усёй парафіі. З Беластока даязджае настаўнік і гарманіст Вітак Анафрыюк. Разам, сем чалавек — вспанялых, баявітых і расспяваных. Мастацкім кіраўніком тут энергічны Янка Бурнос, псаломшчык.

Калектыў заснавалі восенню 1982 года. Прыдумалі яго дзве жанчыны: Валянціна Ласкевіч (родам з Рыбалаў) і Лідзія Мартынюк.

— Прыехала да нас Валя і загадала, што тут мае быць калектыў. Два месяцы хадзіла Лідка Мартынюк ад хаты да хаты і намаўляла. Спачатку калектыў быў мешаны. Спявалі мужчыны і кабеты. Як пераапрануліся ў мундзіры пажарнікаў, то асталіся адны хлопцы. Кіраваў імі Пятро Нявінскі, — успамінаюць.

Першае выступленне і першы поспех прыйшлі ўжо ў 1983 годзе. Спадабаліся за тую баявітасць, за энергію ў голасе. Мундзір мабілізаваў: гурт рабіў дзве справы на раз — распальваў эмоцыі публікі і тушыў пажары ў наваколлі.

Добрыя запахі

— Нам, каб клуб адрамантаваць, а то людзей сорам запрасіць, — кажуць перад выступленнем хлопцы-рыбалоўцы. Якраз прыехала тэлебачанне, здымаць будуць.

Усярэдзіне святочная дэкарацыя, сцэну здобяць шары з надпісам „Фартуна”. На насценгазетах дыпломы з конкурсаў, памятныя граматы для калектыву. Іх больш за пяцьдзесят.

— І то шчэ нэ всё, — кажа пані Лідка Мартынюк, кіраўнічка дома культуры, якую называюць наша клюбова. Разам з дыпломамі здымкі спевакоў. У Сопаце, у Славакіі, у Беларусі, на беларускіх фэстах...

Разам з паняй Лідзіяй завіхаюцца мясцовыя дзяўчаты ў беларускіх касцюмах.

— Добрыя запахі, — кідае хтось з парога. У клубе рыхтуюць запусты, апрача спеваў будзе гасціна і танцы. Гурт дыска-пола з Харошчы рэпетуе перад выступленнем — гучыць несмяротны гіт: „Ты ж мэнэ пудманула”.

— Одён, то прэч до батька подуобны! — каментуюць за плячыма мясцовыя. Бо хоць яны з Харошчы, то таксама свае. Бацька двух музыкантаў родам з Рыбалаў.

У калідоры свой столік з касметыкай паставіла фірма „Avon”.

Каб Рыбалы не заснулі

У святліцы сабралася процьма народу. Прыйшлі рыбалаўскія, з суседніх вёсак, прыехалі з Беластока.

У першым радзе госці: віцэ-консул Рэспублікі Беларусь Ігар Сякрэта, Ян Сычэўскі і Валянціна Ласкевіч з ГП БГКТ, Леанарда Богдан з Дзяржаўнай добраахвотнай пажарнай стражы (з віншаваннямі ад старшыні Вальдэмара Паўляка і пажарніцкім шлемам), прадстаўнікі Ваяводскага аддзела культуры ў Беластоку, бурмістр Заблудава Міраслаў Ладны (з гітарай-падаркам), суседкі-спявачкі з Козлікаў і калектыў з Гарадка.

Разам і бацюшка Рыгор Сасна. У Рыбалах такі парадак, што святкаванняў у час посту не спраўляюць. Сам бацюшка намаўляе маладых спяваць у калектыве:

— Пакуль наш калектыў будзе спяваць, — кажа свяшчэннік, — Рыбалы не будуць спаць.

У трох касцюмах

Святкаванне пачалося з канцэрта. Выступілі ветэраны калектыву. Усе, „маладыя” і іх папярэднікі, гукнулі свой шэдэўр, песню „Хлопцы-рыбалоўцы”. Прыйшоў Мікалай Ігнацюк. І хаця ён пасля цяжкай аперацыі на ногі, усё ж з дапамогай кастыля ўвайшоў на сцэну. У свой час спадар Ігнацюк разбудзіў цікавасць да тутэйшых старых песень. Уся Беласточчына спявала рыбалаўскі напеў: „А ўжэ тая крынічэнька мохом заросла”. Сам пісаў песні для калектыву. Атрымаў многа віншаванняў, кветкі, каробку шакаладак ад Валянціны Ласкевіч.

Своеасаблівыя пажаданні выказала Ніна Цыванюк з Гарадка.

— Гляджу і завідую, што вы такія маладыя і харошыя. І каб заўсёды ўмелі жартаваць як калісь:

— Што за біда такая? — пажартаваў калісь на фэсце адзін рыбалаўскі спявак, — дэ нэ повэрну нагавіцямі, жанчына родіт!

Анекдот спадабаўся, людзі павесялелі.

Рыбалоўцы выступілі ў трох касцюмах: у класічным (белая кашуля, чорныя нагавіцы і камізэлька, боты „каўбойкі”), у народных кашулях з паяскамі і пажарніцкай святочнай форме.

Cala sala spiewa

Бурмістр Заблудава Міраслаў Ладны пасля выбарчага поспеху таксама развесяліў публіку. Сыпануў анекдотамі, як на выбарчым мітынгу:

— Co jest przeciwienstwem bujania w oblokach?

— Страж пажарна! — крыкнуў хтось з залы.

— Nie! Przeciwienstwem bujania w oblokach jest przejscie przez ulice w Rybolach.

Або: — Co jest bardziej przegrane niz najwiekszy szlagier?

Ніхто не ведаў.

— Artysta w gabinecie sponsora.

Сам бурмістр падарыў калектыву гітару, а ўдзячныя „Хлопцы-рыбалоўцы” праспявалі яму: „А wszystko te czarne oczy”.

Калі ідзе пра спонсараў, мерапрыемства падтрымалі дробныя прадпрымальнікі. А да забавы, ужо ў час канцэрта горача намаўляў згаданы гурт з Харошчы: Сala sala spiewa, wszyscy sie kolyszemy, bierzemy sie pod raczki. Весела, як на вяселлі, зрабілася...