Выбарчая панская ласка

Мацей ХАЛАДОЎСКІ

Шмат кандыдатаў, якіх я выслухаў у тэлебачанні, радыё і якіх улёткі чытаў, няшмат ведае аб кампетэнцыі сваіх мроеных самаўрадаў. Няраз ад хадайнічаючых за крэсла ў сейміку здаралася чуць, як гэта яны, для прыкладу, старацца будуць за развіццё асветы. Толькі што школы ў значнай частцы не падлягаюць ваяводскаму самаўраду. Няведанне кампетэнцыі самаўрадаў гмінных, павятовых і ваяводскай было ў гэтай кампаніі, на маю думку, найбольш слабым пунктам прэтэндэнтаў.

Не магу ўстрымацца і не ўспомніць пра пацешную нервовасць у шэрагах падляшскага СЛД у сувязі з самастойным стартам у Беластоку беларусаў і ўзнікненнем Беларускага выбарчага камітэта. Да „тэмы” што і руш асабіста вяртаўся дэпутат Мечыслаў Чарняўскі, старшыня Саюза ў нашым рэгіёне. У час адной выбарчай прэс-канферэнцыі, пасля прэсавай буры, якую выклікала яго кантраверсійнае выказванне на тэму БВК — старшыня Чарняўскі ў святле тэлевізійных юпітэраў падкрэсліў, што ў гэтых выбарах на Падляшшы кааліцыя Саюз левых дэмакратаў — Унія працы пашырана на прадстаўнікоў беларускага, праваслаўнага асяроддзя. Аднак ужо ў тэлевізійных рэкламках другі з лідэраў мясцовага Саюза Збігнеў Кшывіцкі ўсё заахвочваў ды заахвочаў аддаць свой голас на кааліцыю СЛД-УП, з таго, што я заўважыў, прамоўчваючы ўдзел на спісках кандыдатаў, пра якіх раней успомніў дэпутат-старшыня. Таксама некаторыя кандыдаты-беларусы з таго камітэта нясмела выказвалі ў сваіх лістоўках, што хацелі б зрабіць асяроддзю, з якога выйшлі. У адной з іх я прачытаў на гэту тэму тры агульныя заўвагі: козырам у прамоцыі Беластока павінна быць тое, што ён — асяроддзе нацыянальна і рэлігійна разнастайнае, улада павінна быць у руках людзей кампетэнтных незалежна ад іх палітычнай, нацыянальнай ды канфесійнай прыналежнасці, а ўрэшце, у апошнім пункце выбарчай праграмы, гучаў лозунг „талерантнасць у адносінах да нацыянальнасці і веравызнання”. Цікава, ці такую талерантнасць удалося б выпрацаваць шляхам пастановы радных.

Ласка электарата ездзіць на рабым кані. Пэўна, сёння, калі паказаўся гэты нумар „Нівы”, ужо вядома, хто будзе намі кіраваць. Незалежна ад выніку, для мяне ў гэтых выбарах найважнейшым было тое, што значная частка актыўнага беларускага асяроддзя рашылася на самастойнасць, адважылася паказаць, што гатова вырашаць сама аб сабе і ўсёй грамадскасці Беластока і рэгіёна ды дбаць пра супольныя інтарэсы нас усіх не горш ад груповак, якія ўжо зрабіліся залежнымі ад rzadzenia. Так, як іхныя кандыдаты, падкрэсліваючыя свае козыры ў кампаніі: mam wieloletni staz pracy na roznych stanowiskach kierowniczych. Памыляецца той, хто мяркуе, што быць „кіраўніком” можна раз і назаўсёды, што гэта прафесія, да таго пажыццёвая, і што гэта аргумент апраўдваючы тую гонку да ўлады, пад хвастом, які гарантуе яе дасягненне.