Доктар Уладзімір Манцюк

— Калі і дзе Вы нарадзіліся?

— Я нарадзіўся 22 ліпеня 1938 года ў вёсцы Грузка Кляшчэлеўскай гміны ў сялянскай сям’і.

— Як праходзіла Ваша адукацыя?

— Першыя чатыры класы я вучыўся ў школе ў Грузцы, а наступныя тры — ад пятага да сёмага — у адлеглых за сем кіламетраў Мілейчычах, куды штодзённа даязджаў на веласіпедзе. Пасля пачатковай школы два гады вучыўся ў Агульнаадукацыйным ліцэі ў Сямятычах, а калі закончыў дзевяты клас, пайшоў у Фельчарскі ліцэй у Торуні, які закончыў у 1957 годзе.

— Што Вы рабілі далей, пасля Фельчарскага ліцэя?

— 1 кастрычніка 1957 года пачаў працу ў Вясковым асяродку здароўя ў Вульцы-Нурэцкай, а пасля перайшоў на працу — таксама ў Вясковы асяродак здароўя — у Снежкі, дзе працаваў да кастрычніка 1961 года.

У кастрычніку 1961 года паступіў я на Медыцынскую акадэмію ў Беласток, якую закончыў у 1967 годзе.

— Дзе Вы працавалі пасля Акадэміі?

— З чэрвеня 1967 года адбыў я паслядыпломную стажыроўку ў Павятовым шпіталі ў Гайнаўцы і калі яе закончыў стаў на працу ў Хірургічнае аддзяленне таго ж шпіталя на пасаду малодшага асістэнта. У 1973 годзе здаў я экзамен на першую ступень спецыялізацыі ў галіне агульнай хірургіі і стаў дадаткова працаваць у Хірургічнай амбулаторыі. У красавіку 1978 года здаў я чарговы экзамен — на другую ступень спецыялізацыі.

У лютым таго ж года памёр Генрык Некраш, ардынатар майго аддзялення і ў чэрвені Ваяводскі кансультант па справах хірургіі дацэнт Адам Доўгірд даверыў мне абавязкі ардынатара Хірургічнага аддзялення шпіталя ў Гайнаўцы, нягледзячы на тое, што я быў наймалодшым хірургам. Праз пару гадоў дваіх маіх старэйшых супрацоўнікаў памерлі, а трэці перайшоў на працу ў амбулаторыю. Давялося арганізаваць калектыў з маладых медыцынскіх работнікаў. Працавалася складана, цяжка было запэўніць кругласутачную апеку, бо ніхто з маладых лекараў не меў спецыялізацыі. Маладыя супрацоўнікі вымушаны былі ездзіць на курсы ў Беласток і часта на аддзяленні з шасцідзесяццю хворымі я аставаўся толькі з адным асістэнтам. Бывала, што для асісціравання ў час аперацыі я быў вымушаны браць медсясцёр, бо не было лекара... З ходам часу маладыя сябры вывучыліся і праца аблегчылася. Пад маім кіраўніцтвам семярых лекараў атрымалі першую ступень спецыялізацыі, а траіх — другую. Некаторыя сталі спецыялізавацца ў артапедыі і калі адзін з іх атрымаў другую ступень, з Хірургічнага выдзелена Артапедычнае аддзяленне.

— Колькі ложкаў сёння на Хірургічным аддзяленні і колькі лекараў займаецца хворымі?

— На аддзяленні маем 34 ложкі. Здараецца, аднак, што прыходзіцца дастаўляць ложкі і бывае, што на аддзяленні ляжыць і сорак хворых. У аддзяленні, акрамя мяне, працуе яшчэ траіх хірургаў.

— Ці гэты лік дастатковы?

— На сённяшні час — поўнасцю.

— Ці ў мінулым, маючы шмат працы ў шпіталі, знаходзіўся ў Вас час на грамадскую працу?

— Прызнаюся, што маё жыццё было поўнасцю запоўнена шпітальнай працай, аднак, нягледзячы на гэта, я два скліканні быў радным Гарадской рады ў Гайнаўцы.

— Якія дзяржаўныя ўзнагароды Вы атрымалі?

— Залаты і Бронзавы крыжы заслугі, ганаровую адзнаку „За ўзорную працу ў службе здароўя” ды дыпломы „Заслужаны для Гайнаўкі” і „Заслужаны для аховы здароўя Гайнаўкі”.

— Вы калі задумоўваліся, колькіх хворых аперыравалі?

— Думаю, што мала менш, чым сёння жыхароў Гайнаўкі.

— А колькі пацыентаў за час Вашай працы прайшло праз Хірургічнае аддзяленне?

— Ну, гэта быў бы лік удвая перавышаючы лік жыхароў Гайнаўкі.

— Як Вам складваецца супрацоўніцтва з дырэкцыяй Самастойнага публічнага комплексу аховы здароўя ў Гайнаўцы?

— Як лёгка падлічыць, у кастрычніку г.г. мінула 45 гадавіна маёй працы ў службе здароўя. За гэты перыяд ахова здароўя праходзіла розныя выпрабаванні. Быў час, калі былі грошы, але складана было раздабыць медыцынскія прылады і лекі. Сёння з гэтым няма клопатаў, затое маем вялікія фінансавыя складанасці. У такіх абставінах заўсёды ўзнікаюць дыскусіі між дырэкцыяй і кіраўнікамі паасобных арганізацыйных адзінак, бо грошай не хапае літаральна на ўсё. Мне здаецца, што супрацоўніцтва між намі здавальняючае. Нашай супольнай мэтай з’яўляецца функцыяніраванне шпіталя і як мага найлепшы догляд за хворымі.

— Дзякую за размову.

Гутарыў Віктар БУРА