Ніва № 43 (2424), 27 кастрычніка 2002 г.

Выбары ў „Нысцы”

Міра ЛУКША

У нядзелю 13 кастрычніка на сямейным фэсце, арганізаваным прафсаюзамі і „Кур’ерам паранным” паявілася менш людзей, чым прадугледжвалі арганізатары. Быў гэта другі ці трэці халодны дзень неспадзяванага зыходу восені. Пад гукі жартаў і папулярнай музыкі, што далятала на Рынку Касцюшкі з эстрады застаўленай па баках агромністымі стэндамі кандыдата лявіцы (ОПЗЗ — састаўная частка СЛД) на прэзідэнта (дарэчы, дыска-пола, здаецца, гэта ўлюбёныя рытмы сяброў гэтай групоўкі) прахаджваліся нешматлікія беластачане, да якіх падмаўляліся прадстаўнікі розных камітэтаў. Быў такі момант, што лістоўкамі ды плакатамі абдароўвалі адзін аднаго рэпрэзентанты розных камітэтаў. Толькі тады, калі кандыдатка на дэпутата з 3 месца ў Падляшскі сеймік начапіла сабе на куртку рэкламу з Антонам Мірановічам, перасталі ёй прапанаваць лістоўкі іншых кандыдатаў. А вядомы дырэктар з СЛД, кандыдат таксама з 3 месца ў гарадскую раду, убачыўшы словы з лістоўкі „Люблю наш край, старонку гэту...”, даспяваў песню да канца і прызнаўся, што хоць ён сам паляк, дык жонка ў яго Тамара. Грэліся гарачым півам са спецыямі побач сябе кандыдаты ад СЛД, Самаўрадавай уніі і яшчэ 15 іншых камітэтаў. А ў старым фургоне „Ныса” можна было аддаць свой перадвыбарчы голас на свайго кандыдата (на талоне выразаным з „Кур’ера”), і за тое атрымаць кавалачак „выбарчай каўбаскі”. На працягу чатырох гадзін галасавала больш за 1 300 чалавек. Толькі дзіўным чынам на месцы, дзе дзейнічаў камітэт таго дзіўнага дзядзькі, які „выйграў” у перадгонках гарадскую „прэзідэнтуру”, ляжалі гурбы пашкуматаных экземпляраў газеты з выразаным ці выдзертым талонам.

Так і атрымалася — той малады неардынарны кандыдат (лозунг „Kochajmy sie!”) сабраў 404 галасы, той, які здаваўся быць фаварытам, быў трэці, а наш, Антось — сёмы. Ці былі цуды над урнамі? — дапытваўся той закаханы кандыдат, які стаяў да канца „выбараў” і чакаў спадзяваных вынікаў. Другая была спадарыня Эва, адзіная жанчына ў капманіі дванаццаці кандыдатаў у прэзідэнты, кандыдатка заснаванай Уніяй вольнасці Беластоцкай самаўрадавай уніі; дарэчы, за яе ўлады горад развіваўся як адзін з лепшых у краіне.

На перадвыбарчы мітынг найбольш мабілізавалася кааліцыя СЛД-УП, якая прывезла аграмадныя більборды з падрэтушаваным прафесарам, міністрыху і самога свайго падляшскага шэфа. Прафесар не хацеў выступаць на сцэне, затое сённяшні прэзідэнт, якога партрэтамі заклеены цэлы горад і другі, кандыдат Права і справядлівасці асабіста выступілі на парадзе арганізаваным апазіцыяй.

Беларускі выбарчы камітэт апынуўся на чацвёртым месцы сярод семнаццаці. Не давалі мы белых шалічкаў як „ярдаўскі” кандыдат. Сярод пажоўклых мокрых лістоў нашы лістоўкі не валяліся. Журналісты дапытваліся ў амаль кожнага, на каго галасуюць. „Oczywiscie, na Bialoruski Komitet” — „Dlaczego?” — „Bo jestem stamtad!” А зараз і паправілася: Bo jestem stad.